حریم خصوصی و مصادیق آن در حقوق خانواده ایران

حریم خصوصی به عنوان یک مفهوم مدرن و منبعث از مبانی دینی، حقوق اساسی و حقوق بشری به حوزه‌های مختلفی از حیات بشر راه یافته است، این حریم گسترده، از مصادیق، مفاهیم، عقاید، اعمال، رفتار، ویژگی ها و مختصاتی تشکیل می‌شود که افراد از افشای آن در حذر بوده و نسبت به ورود و نظارت دیگران مسلماً عکس‌العمل نشان می‌دهند. در این میان خانواده به عنوان یک واحد بنیادین در شکل گیری اجتماع است که به عنوان نهادی مهم دارای حیثیت، آبرو، کرامت و حقوق و مسئولیت های متعدد می‌باشد، این نهاد حریمی دارد که وجدان عمومی در خصوص قانونگذاری نسبت به آن باید سیاست متفاوتی اعمال نماید و نهایتاً در صورت بروز چالش در صدد رفع آن برآید. این حق یکی از بنیادی‌ترین مصادیق حقوق شهروندی است که باید توسط قانون‌گذار و افراد به رسمیت شناخته شود و مقنن می‌بایست به نتایج منطقی برای وضع قواعد و مقررات در محدود یا بسط نمودن حیطه حریم خصوصی توجه نماید. از منظر فلسفی آرا اندیشمندان مطرح شده و تحلیل‌های جامعه شناختی و حقوقی پیرامون موضوع ارائه شده است. در این راستا و با توجه به کلیت قوانین الزامیست که اصول دینی و حقوقی از نوع اسلامی در این قوانین و مقررات رعایت شود. بدین منظور باید خانواده مجالی برای رشد و تعالی و کمال شخصیت انسان باشد. در این مقاله نگارنده به شیوه توصیفی تحلیلی به تبیین و بررسی حریم خصوصی در نظام حقوقی ایران پرداخته و در پاسخ به پرسش‌های صورت گرفته به این نتیجه می‌رسد که دولت جمهوری اسلامی در نهاد خانواده از راه سیاست‌گذاری مناسب و وضع قانون و مقررات می‌بایست بر اساس احکام اسلامی، ماهیت خانواده نسبت به تدوین قوانین و مقررات اقدام نماید، به همین منظور و به ناچار هر دولت می‌بایست در نهاد خانواده دخالت نماید و همانند دیگر بخش‌ها برای آن مقررات و سیاست‌گذاری مناسبی اتخاذ نمایند اما این راهکار نباید منتج به دخالت بی‌جا و بی هدف شود.