بررسی نقش و عملکردهای اکوسیستم پرچین طبیعی بر محیط زیست و آگرواکولوژی و ارزشهای حفاظتی آن

عمده ترین دلایل تغییر کاربری زمینهای کشاورزی در مناطق روستایی، از دست دادن این اراضی به دلیل گسترش محدوده شهری ، توسعه سکونت در مناطق حاشیه ای متروک و گسترش مناطق زیر کشت از طریق مدرنیزه کردن تکنیک های زراعی است. این تغییرات موجب افزایش استفاده از نهاده‌ها مانند کودها و آفت‌کش‌ها و تغییر روشهای کشت به صورت چند مرحله ای و ترکیبی شده است. پرچین های باستانی بازماندگان جنگلهایی بودند که پیش از دوران کشاورزی در اراضی وجود داشتند. آنها اغلب دارای تنوع غنی تری از حیات گیاهی بوده و از زمین ها حفاظت می کردند. در دهه های گذشته کاشت و نگهداری پرچین های طبیعی در مرز مزارع برای تهیه علوفه دام ، الوار، هیزم ، میوه و غلات و پناهگاه حیوانات بکار می رفت. علاوه بر عملکردهای تولیدی ، ایجاد مکانی سایه دار برای استراحت کارگران ، کشاورزان و توقف ماشین‌ آلات کشاورزی و تعیین حدود مالکانه از مزایای دیگر آنها بود. با توسعه تکنیک های کشاورزی و هندسی شدن زمینهای زیرکشت ، پرچین ها به عنوان مرز بین مزارع یا جنگلها و مراتع کاربردهای تولیدی خود را از دست داده و تنها به عنوان عناصری که مانع استفاده مدرن از ماشین آلات می شوند دیده و سبب شد به دلیل بکارگیری روشهای نوین کشاورزی به ویژه در کشاورزی غلات به منظور همگن سازی اراضی ، پرچین ها بطور گسترده تخریب شوند. امروزه آگاهی فزاینده نسبت به عملکردها و خدمات تولیدی ، زیست محیطی ، فرهنگی و گردشگری این اکوسیستم، ارزش و اهمیت شبکه پرچین ها بیشتر مشخص شده است چنانکه پرچین ها نقش آگرواکولوژیکی در ارتباط با کنترل فرسایش خاک ، شکست سرعت باد و کنترل خرد اقلیم ها داشته و کریدوری اکولوژیک برای جابه جایی گونه ها و زیستگاه مهمی برای حیات وحش به وجود می آورند. در این مقاله تلاش شده است به بررسی اثرات زیست محیطی ، اقتصادی ، زیبایی شناختی ، فرهنگی و اجتماعی آنها به عنوان رویکردی جامع به سوی پایداری و احیای مجدد یک زیرساخت سبز که علاوه بر گونه ها ، فضا نیز برای تجزیه و تحلیل روابط بین شبکه ای زیست محیطی اهمیت ویژه ای دارد پرداخته شود.