اثربخشی طرحواره درمانی بر بخشودگی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بخشودگی مادران کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم شهر دزفول در سال 1400 بود. نمونه پژوهش شامل 30 مادر دارای کودک مبتلا به طیف اتیسم بودند که بصورت دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر کدام 15 نفر) جایگزین شدند. شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه‌های بخشودگی را تکمیل کردند. طرحواره درمانی به مدت 8 جلسه، هر جلسه به مدت 90 دقیقه و یک بار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد. گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. جهت آزمون فرضیه‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شده است. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که با کنترل پیش‌آزمون، بین گروه‌های آزمایش و گواه از لحاظ بخشودگی تفاوت معنی‌داری وجود دارد. به عبارت دیگر، طرحواره درمانی با توجه به میانگین نمره بخشودگی گروه آزمایش نسبت به میانگین نمره بخشودگی گروه کنترل، موجب افزایش معنادار بخشودگی در گروه آزمایش شده است (0/001< p). نتیجه گیری: با توجه به اثربخش‌تر بودن درمان، آموزش دقیق این روش از طریق برگزاری دوره‌ها و کارگاه‌های کیفی به درمانگران پیشنهاد می‌شود.