حکمرانی خوب و منتقدان آن:جستاری معرفت‌شناختی پیرامون سترونی گفتمان مخالفان حکمرانی خوب

نظریه حکمرانی خوب از هنگام ظهور مدرنیته متاخر با اقبال گسترده‌ای در جهان مواجه شده است؛ تا جای که هم‌اکنون می‌توانیم بگوئیم که به یک «پارادایم» بدل شده است. با این همه، حکمرانی منتقدین سفت‌وسختی نیز دارد. آن‌ها معمولاً نقد خود را از دو زاویه معرفت‌شناسی و روش‌شناسی مطرح می‌کنند. به باور آن‌ها مهمترین گزاره‌ها در فهم حکمرانی مکان‌مندی و زمان‌مندی است؛ در واقع قبض و بسط حکمرانی در گرو «جغرافیای درک» آن است. تنها مردم یک کشور می‌توانند برای حکمرانی نسخه بنویسند و هیچ تجویزی از جانب نهادهایی بین‌المللی، به‌ویژه بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول، بدون در نظر گرفتن شرایط بومی، تاریخی و اجتماعی جامعه مفید نخواهد بود. روش: این مقاله بر پایه منابع کتابخانه‌ای در زمینه حکمرانی خوب تدوین و با استفاده از روش اسنادی انجام شده است. یافته‌ها: نقدهای مختلف بر حکمرانی، از پست‌مدرنیسم و پساساختارگرایی تا نئومارکسیسم و تئوکراسی، جز دامن زدن به بحث‌های سترون و ایجاد اغتشاش مفهومی در مورد اصول حکمرانی، و در نهایت مونتاژی باسمه‌ای تحت لوای بومی‌سازی، ثمر دیگری نداشته است. نتایج: یک بدنۀ پژوهشی بسیار غنی و قدرتمند حاکی از تاثیرگذاری مثبت حکمرانی بر توسعه و اصلاح نقاط ضعف نظام تدبیر/تصمیم‌گیری دولت‌ها است. اما در مقابل، ادبیات انتقادی حکمرانی، عموماً در سطح بحث‌های آکادمیک و عموماً شکاکانه باقی مانده است و در هدف اعلامی خود، یعنی بازنگری و بازپیرایی تعریف حکمرانی، دستاورد خاص و قابل دفاعی نداشته است.