ارزیابی روند گسترش زیرساخت‌های شهر اسفنجی به‌عنوان مکانیسم موثر در مدیریت منابع آب به‌منظور تحقق توسعه پایدار شهر شیراز

بهره‌برداری ناکارآمد و بی‌توجهی به پایداری منابع، زمینه‌ساز چالش‌های فراوان در شهرهای امروزی است. این در حالیست که پایداری شهر اساساً بر اجزای ساخته شده محیط شهر استوار است که توجه بیش‌تر به اجزای طبیعی و فضاهای سبز شهری را می‌طلبد. بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف ارزیابی گسترش زیرساخت‌های شهر اسفنجی در تحقق توسعه پایدار شهر شیراز انجام شد. این پژوهش کاربردی از نوع پیمایشی است. شیوه گردآوری داده‌ها اسنادی و میدانی است. جامعه آماری خبرگان و مدیران حوزه مدیریت بحران و برنامه‌ریزی شهری شهر شیراز می‌باشد که حجم نمونه به روش نمونه‌گیری هدفمند به تعداد 20 نفر انتخاب شده است. در نهایت داده‌های گردآوری شده در محیط نرم‌افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحلیل فریدمن نشان داد که از بین ابعاد و شاخص‌های مورد بررسی، سه شاخص؛ کنترل سیلاب‌های سطحی، ایجاد چشم‌انداز سبز-آبی و بهبود وضعیت اکولوژیکی به‌ترتیب با مقدار 0171/0، 0165/0 ، 0155/0 بیش‌ترین وزن را به خود اختصاص داده است. بنابراین اتخاذ طرح نوین شهر اسفنجی به‌عنوان یکی از رویکردهای جدید برخواسته از مفاهیم توسعه پایدار می‌تواند در حل چالش‌های آبی و رسیدن به پایداری شهر شیراز موثر واقع شود.