تعیین بهترین شبکه پایش آب زیرزمینی به وسیله بهینه سازی توسط الگوریتم ژنتیک

امروزه آب و مسائل مربوط به آن به یکی از چالش های مهم در دنیا تبدیل شده است. افزایش روز افزون جمعیت جهان و درصد کم آب شیرین (5/1 درصد)، اهمیت مایع حیات را چند برابر کرده است. تحقیقات انجام شده نشان می دهد که آب زیرزمینی حدود 98 درصد آب شیرین روی کره زمین را تشکیل می دهد. بسیاری از مناطق ایران با توجه به آب و هوای خشک، آب سطحی بسیار کمی دارند و از آب زیرزمینی برای مصارف کشاورزی، صنعتی و خانگی استفاده می کنند. لذا پایش کیفیت آب زیرزمینی در یک منطقه می تواند بسیار تاثیر گذار باشد. پژوهش حاضر سعی کرده است، که به کمک مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک الگویی از جانمایی ایستگاه های پایش آب زیرزمینی را تهیه کند که با کمترین تعداد ایستگاه، ورود آلودگی (شوری) به یک آبخوان را در کمترین زمان ممکن تشخیص دهد. محدوده مطالعاتی اصفهان-برخوار به عنوان نمونه موردی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. تنها منبع آب سطحی این محدوده رودخانه زاینده رود می باشد که تقریبا در جنوب منطقه واقع شده است. مدل محدوده مطالعاتی به کمک modflow و mt3dms ساخته شد. سپس به کمک الگوریتم ژنتیک یک شبکه پایش برای منطقه طراحی گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که وجود 14 ایستگاه پایش در محدوده می تواند ورود آلودگی از هر مرز آبخوان را به سرعت پیش بینی کند.