ارزیابی مقایسه ای سمیت گیاهی علف کش های مزارع گندم و جو

به منظور مقایسۀ سمیّت علف کش های مورد استفاده در اراضی گندم و جو، آزمون سم شناسی گیاهی استاندارد ) ،)lemna test به صورت غلظت-پاسخ و در قالب طرح کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل هشت غلظت مختلف از مادۀ موثر هر یک از علف کش های کلودینافوپ-پروپارژیل، پینوکسادن، دیکلوفوپ-متیل، فنوکساپروپ-پی-اتیل و مزوسولفورون-متیل+ یدوسولفورون سولفورون-متیل سدیم و شاهد بدون مصرف علف کش بود. ارزیابی کارآیی، براساس بازدارندگی سرعت رشد نسبی سطح برگ ) rgr ( عدسک آبی، بعد از هفت روز انجام شد. نتایج مقادیر ec50 حاصل از برازش معادلات لگاریتم لجُستیک، نشان داد علف کش مزوسولفورون-متیل+ یدوسولفورون سولفورون-متیل سدیم با 1/12 ec50 میکروگرم بر لیتر، بیشترین کاهش را در سرعت رشد نسبی سطح برگ عدسک آبی در مقایسه با سایر علف کش ها ایجاد کرده است. سمیّت بالای مزوسولفورون-متیل+ یدوسولفورون سولفورون-متیل سدیم را می توان به خصوصیات فیزیکوشیمیایی و جذب سریع آن به درون سلول گیاهی نسبت داد. فنوکساپروپ-پی-اتیل با 64/90 ec50 میکروگرم بر لیتر، ک مترین کارآیی را روی عدسک آبی از خود نشان داده است. میزان سمیّت علف کش های مورد بررسی به این ترتیب بود: مزوسولفورون-متیل+ یدوسولفورون سولفورون-متیل سدیم < پینوکسادن < دیکلوفوپ-متیل < کلودینافوپ-پروپارژیل < فنوکساپروپ-پی-اتیل.