پیامدهای تغییر اقلیم و آیندۀ امنیت آبی در ایران

عدم توجه به اقلیم و تغییرات آن می‌تواند امنیت آبی را وارد مرحلۀ بحرانی‌تری نماید و خسارات جبران‌ناپذیری به بخش‌های مختلف کشور وارد سازد. پیش‌نگری اثر تغییر اقلیم بر امنیت آبی با تاکید بر فراسنج‌های اقلیمی راهی برای برنامه‌ریزی وکاهش اثرات منفی این تغییرات است. در مطالعۀ حاضر روند داده‌های بارش، دمای متوسط و تبخیر‌ و تعرق بر اساس برونداد دو مدل اقلیمی mri-esm2 و gfdl-esm4 با استفاده از آزمون ناپارامتری من- کندال برای میانگین سالهای 2100- 2020 تحت دو سناریوی ssp2-4.5 و ssp5-8.5 مورد ارزیابی قرار گرفت تا بر اساس آن‌ها امنیت آبی در ایستگاه‌های منتخب ایران با تاکید بر متغیرهای آب‌و‌هوایی مورد بررسی قرار بگیرد. نتایج نشان داد که در بیشتر مناطق کشور دما و تبخیر و تعرق در سطح معناداری 05/0 روند افزایشی خواهند داشت. در مورد متغیر بارش اجماع مناسبی در آینده از مدل‌ها بر آورد نشد؛ اما در اکثر مناطق کشور بغیر از ایستگاه انزلی که روند افزایشی غیر معناری در تمام شرایط نشان داد، تحت سناریوهای مورد بررسی روند کاهشی بارش رخ خواهد داد؛ که این کاهش تنها در شرایط سناریوی ssp2-4.5 از مدل gfdl-esm4 برای ایستگاه‌های کرمانشاه، زاهدان و بندرعباس و تحت سناریوی ssp5-8.5 از مدل mri-esm2 برای کرمانشاه در سطح معناداری 05/0 تایید می‌شود. بنابر نتایج، وقوع تنش آبی در بیشتر مناطق کشور امری اجتناب‌ناپذیر در میانگین سا‌ل‌های 2100- 2020 در مناطق مورد بررسی خواهد بود.