تحلیل سیاستی پیامدهای امنیتی بحران آب در شهر تهران از منظر حکمرانی مطلوب سرزمینی

افزایش تقاضا برای آب، مساله کمبود آب را به عنوان یکی از مهم ترین چالش ها و بحران های فرا روی دولت ملت های قرن بیست و یکم تبدیل کرده است. صرف نظر از ابعاد جهانی این مساله، در ایران نیز مساله کمبود آب، به یکی از اصلی ترین دغدغه های مسئولان و یکی از مهم ترین معضلات اجتماعی جامعه ایرانی تبدیل شده است. بر طبق برنامه سازمان محیط زیست سازمان ملل ایران تا سال 2015 به طور جدی و خطرناکی دچار کمبود آب خواهد شد. نشانه های این واقعه از سال 1376 نمایان و در سال 1380 در تهران و در سایر استان های کشور از جمله خراسان، سیستان و بلوچستان، کرمان و سایر استان ها به اوج خود رسید. عواملی همچون رشد جمعیت، نیاز به غذای بیشتر، ضرورت ارتقای سطح بهداشت و رفاه اجتماعی، توسعه صنعتی و حفاظت اکوسیستم ها، تقاضای آب را روز به روز بیشتر می کند. استان تهران یک میلیارد و 550 میلیون مترمکعب آب در سال نیاز دارد که یک میلیارد مترمکعب از آن در شهر تهران مصرف می شود. 33 درصد از این میزان آب از سد کرج، 22 تا 28 درصد از آب های زیرزمینی، 30 درصد از سد لتیان و مابقی از سد لار تامین می شود. در تحقیق حاضر سعی بر آن است که ضمن بررسی بحران جهانی آب، پیشینه سیاستگذاری آب و آبرسانی در کلان شهر تهران، منابع آبی تامین کننده آب مورد نیاز شهروندان پایتخت؛ به بررسی ابعاد امنیتی ناشی از شکل گیری بحران های احتمالی آب تهران پرداخته شود. بدین منظور ابتدا با رویکرد سیستمی و تسلسل پیامدها و سپس با توجه به سابقه ادوار گذشته حکمرانی آب در سایر مناطق ایران، به تحلیل پیامدهای امنیتی بحران آب تهران پرداخته شده است.