بررسی سنتز نانو کامپوزیت هیدروژلی بر پایه پلی یورتان / آلژینات به عنوان زخم پوش

در دو دهه اخیر شاهد روند افزایشی استفاده از پلیمر‌های زیستی و یا مواد طبیعی در ترکیب با پلیمر‌های مصنوعی بوده‌ایم. بایو پلیمر‌های مبتنی بر پلی‌ساکارید، به ویژه نشاسته، سلولز، کیتین، کیتوزان و آلژینات کاربردهای گسترده‌ای در مصارف صنایع مختلف پیدا کرده‌اند؛ که این تقاضای روزافزون صنعت و بازار ناشی از خواص و ویژگی‌های مناسب این‌گونه مواد از جمله زیست سازگاری، زیست تخریب پذیری، تجدید پذیر بودن و عمدتا دوست‌دار محیط زیست بودن آنها میباشد. از این بین، آلژینات با دارا بودن خواص منحصر به فرد و همچنین اقتصادی بودن در مقایسه با مواد مشابه میتواند انتخاب مناسبی برای کاربرد های زیست پزشکی از جمله استفاده در زخم پوش ها باشد. با این حال اغلب این دسته از پلیمرها خواص مکانیکی مطلوبی ندارند؛ از این جهت پلیمری مصنوعی مانند پلی یورتان زیست تخریب پذیر میتواند به بهبود استحکام مکانیکی هیدروژل هدف کمک کند. از آنجا که هدف این پژوهش سنتز و دستیابی به یک نانو کامپوزیت هیدروژلی جهت استفاده به عنوان زخم پوش است، استفاده از نانو ذره ای مانند اکسید گرافن میتواند بسیار حائز اهمیت باشد. این نانو ذره همچنان که استحکام مکانیکی هیدروژل را در کنار پلی یورتان افزایش خواهد داد، با فعالیت آنتی اکسیدانی خود، اکسیداسیون سلولی را کاهش داده و باعث تسریع رشد و تکثیر سلولی بافت هدف ترمیم خواهد شد.