قانون اساسی مبتنی بر تفسیر؛ در میانه‌ سنت و موازنه‌ نیروها

شکل ایده‌آل یک قانون اساسی در نظام‌های حقوق اساسی مدرن این است که در تلاطم میان «ثبات» و «روزآمدی» به تعادل برسد و راه‌های نیل به این امر، عموماً در تفاسیر قانون‌گذار و قضات از قانون اساسی جستجو می‌شود؛ تفاسیری که مبتنی بر ملاحظات انضمامی صورت می‌پذیرد و امکان تبدیل شدن آنها به رویه‌های ساختارمدار نیز وجود خواهد داشت. این واقعیت‌ها باعث می‌شود که تفاسیر لفظی و غیرلفظی از قانون اساسی در اعصار مختلف توسط مقامات عمومی، مرجع امر حقوقی قرار گیرند و این مرجعیت ناشی از متن اصلی یا همان «نصّ» قانون اساسی است. این جستار در پی آن است تا با نگاهی تحلیلی به سیر رشد این هاله‌ی پیرامونیِ تفسیری قانون اساسی و قبض و بسط آن در طول زمان به ارائه‌ی رویکردی تازه به مفهوم «قانون اساسی» در نظام‌های حقوقی مدرن دست یازد. این رویکرد می‌تواند موجب گسترش فضای فکری و عملی نظام حقوق اساسی شود و در نهایت به تعادل میان ثبات متکی به نص قانون اساسی و در عین حال همراهی با ملاحظات انضمامی فضای سیاسی منجر شود.