سیاست‌ بازنمایی کودک در پویانمایی‌های ایرانی و خارجی؛ راهبردهایی برای سیاست‌گذاری محتوای پویانمایی‌های کودک

فیلم‌های پویانمایی (انیمیشن) برای کودک و نوجوان در ایران و جهان از محبوبیت بالایی برخوردار است. مقاله حاضر، به هدف دستیابی به سیاست گذاری مطلوب برای انتقال مهارت‌های زندگی و ارتباطی در محتوای پویانمایی‌ برای کودکان، این سوال را مطرح می کند که شخصیت کودک و مهارت های زندگی (ارتباطی) این نسل در پویانمایی های داخلی و خارجی چگونه بازنمایی می شود؟ تحقیق پس از مرور ادبیات نظری سیاست بازنمایی کودک و تغییرات نسلی، از روش کیفی نشانه‌شناسی جان فیسک بهره می‌گیرد و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، رمزگان محتوای پویانمایی را در پویانمایی‌های ایرانی «مینا و پلنگ» و «رستم و سهراب» و دو نمونه از پویانمایی‌های غیرایرانی «موآنا» و «کوکو» مورد مطالعه قرار می‌دهد و برای ارتقای محتوایی پویانمایی داخلی پیشنهاداتی را ارائه می‌دهد.نتایج نشان می‌دهد، مهارت‌های ارتباطی در هر چهار نمونه پویانمایی به خوبی نمایش داده شده است و در این پویانمایی‌ها با سیاست بازنمایی »قهرمان» و «ناجی» از شخصیت کودک مواجه‌ایم. ویژگی‌های برجسته شخصیت اصلی داستان کودک، استقلال از بزرگسالان، دارای خلاقیت و توانایی حل مسئله، دنیای ساده و صمیمی، دارای روحیه انتقاد و پرسشگری و در نهایت اولویت دادن به خانواده و بازگشت به آن است. کودک در جایگاه سنی طبیعی خود بازنمایی نشده و بزرگ‌تر از سن زیستی‌شان نمایش داده شده اند و دلالت‌های فرهنگی- اجتماعی بر روابط غیرکلیشه‌ای جنسیتی و سرشار از صمیمت، حمایت و نزدیکی اعضای خانواده دلالت دارند.