تحول دیجیتال و روابط بین نسل‌ها در ایران

هدف مقالۀ حاضر، توصیف اثرات و چالش‌ها و پیامدهای تحول دیجیتال برای روابط بین نسل‌های اجتماعی است. تحول دیجیتال، تغییری شگرف در روابط و عملکرد یک سازمان، یک کشور، یک جامعه و یک خانواده و افراد با محوریت فناوری‌های تحول‌آفرین است. اینترنت اشیا، رایانش ابری، اپلیکیشن‌های موبایل، رسانه‌های اجتماعی، واقعیت مجازی و افزوده، همزاد دیجیتال، تحلیل‌گری داده، هوش مصنوعی و بلاک‌چین از مهم‌ترین انواعِ فناوری‌های تحول‌آفرین هستند. نتایج این مقاله نشان می‌دهد که تحول دیجیتال می‌تواند به زمینۀ مناسبی برای کاهش شکاف ذهنی و عینی بین نسل‌ها و تقویت پیوند، همگرایی و گفتگوی بین‌نسلی در ایران، افزایش کارایی و بهره‌وری و سلامت بین‌نسلی و همکاری و مشارکت بین‌نسلی برای ساختن حال و آینده مشترک تبدیل شود. در این مسیر، مهم‌ترین موانع تحول دیجیتال برای روابط بین‌نسلی در ایران، فقدان یک برنامه سیاستی و راهبرد مدیریت تغییر و تطبیق نسل‌های اجتماعی با زیست‌جهان دیجیتال در سطح حکمرانی و جامعه، فقدان توان دانش و مهارت نسل‌های سنتی برای بهره‌گیری از مزیت‌های زیست‌جهان دیجیتال، تکامل و انباشت بی‌وقفه انتظارات و نیازهای نسل نو، مقاومت نسل‌های سنتی در برابر تغییر و تحولات دیجیتال هستند. مهم‌ترین راهکارها برای بهره‌گیری از فرصت‌های تحویل دیجیتال در تقویت روابط بین نسل‌ها، توانمندسازی نسل‌ها برای درک و پذیرش زیست و تعاملات دیجیتال، درک و پذیرش چندلایگی و پیچیدگی جهان زندگی نسل‌های نو از سوی حکمرانی و جامعه، تقویت توان تجربه دیجیتال و جامعه‌پذیری معکوس نسل‌های سنتی و مهاجرت آگاهانه آنها به زیست شبکه‌ای، تقویت سواد دیجیتال والدین با هدف جلوگیری از پیری دیجیتال است.