تاسوعا و عاشورا و آداب و مناسک آن در هیئات و مجالس حسینی از منظر قرآن و سیره معصومانعلیهم‌السلام

از جمله مباحث مهم در خصوص واقعه کربلا، مسائل مربوط به دو روز تاسوعا و عاشورا است. مواردی همچون معنا و مفهوم این دو واژه، تاریخچه آنها، آداب و مناسک آن در سیره اهل بیت علیهم السلام نیازمند بازخوانی و تدقیق بیشتر است. این مطالعه قصد دارد تا مبانی، جایگاه و آداب روز تاسوعا و عاشورا در مجالس و هیئات حسینی را با توجه به معارف اصیل اسلامی برگرفته از آیات قرآن کریم و سیره معصومان علیهم السلام مورد نقد و بررسی قرار دهد.بدین منظور ابتدا آیات و روایاتی که ارتباط مستقیم یا غیر مستقیم با موضوع بحث دارند گردآوری شده سپس با روش توصیفی - تحلیلی مورد نقد و تحلیل قرار گرفته و دلالت‌های آنها بر دو روز «تاسوعا و عاشورا» در هیئات و مجالس حسینی استخراج می‌گردد. با توجه به بررسی های صروت گرفته تاسوعا به معنی وسعت یافتن و گشایش روحی است و منتسب به حضرت عباس علیه السلام است، زیرا نقش ایشان در این روز بسیار برجسته است و عاشورا نیز به معنای معاشرت و انس است و منتسب به همه شهدای کربلا مخصوصا امام حسین علیه السلام است و این دو روز مخصوصا عاشورا روز حزن و ماتم و عزا است و شایسته است از کارهای روزمره دست کشید و صرفا به عزا و ماتم گذراند و از اموری همچون روزه به نیت تبرک یا از آن طرف پرخوری و توجه به امور دنیوی دوری جست.