کارکرد شعر در بیان اهم عقاید و معارف امامیه در دوران خفقان و فشار دستگاه سیاسی حاکم مورد مطالعه: «قصیده غدیریه ابوتمام طایی»

آدمی در برابر هنر منفعل و خاضع است. مفاهیم کلیدی و راهبردی را می‌توان از طریق هنر، به‌ویژه شعر در سریع‌ترین و زیباترین شیوه منتقل کرد. تاثیر و نفوذ این قالب هنری در قلوب قابل‌توجه است. شعر در دوره اهل بیت علیهم‌السلام رسانه‌ای حیاتی محسوب می‌شد از آن رو که بسیار سریع فراگیر می‌شد و آحاد جامعه از آن مطلع می‌شدند. گاهی یک بیت فرد یا گروهی را عزیز یا رسوا می‌کرد. در دورانی که ولایت اهل بیت علیهم‌السلام جرمی نابخشودنی بود و نیز شعر و ادبیات در خدمت مجالس عیاشی و طرب حاکمان و ثروتمندان جامعه قرار گرفته بود، شاعرانی آزاده و حق‌طلب با استفاده از شعر خود، معارف و عقاید امامیه را با صدای رسا مطرح کرده و از سوی اهل بیت علیهم‌السلام و در مجالس ایشان مورد تشویق و عنایت قرار گرفتند. یکی از این شاعران ابوتمام طایی است که با قلم روان و اعجاب‌انگیز خود اهل فن و مردم عادی را شگفت‌زده کرده و با شجاعت و هنرمندی به دفاع از عقاید حقه امامیه پرداخته است. این پژوهش در صدد اثبات کارکرد شعر و ادبیات در نشر و گسترش دیدگاه‌ها و پیام‌هایی است که در شرایط فرهنگی – اجتماعی و سیاسی خاص با ملاحظات و محدودیت‌هایی همراه هستند و مصلحت مانع ابراز مستقیم آنها می‌شود. این کارکرد در طول تاریخ به اثبات رسیده است و امروز نیز در موقعیت‌هایی که بیان عقاید حقه تشیع که گاهی ممکن است چالش‌هایی را در سطح جامعه ایجاد کند، نقشی اساسی ایفا می‌کند و نه تنها شیعیان را از موضع انفعال و عقب‌نشینی رهایی می‌بخشد، بلکه مسیر جدیدی را برای کنشگری فعال به‌صورت صحیح و هنرمندانه می‌گشاید.