مروری بر پیشرفت های اخیر در استفاده از مشتقات پلی کاپروالکتون در زیست پزشکی

خواص مکانیکی منحصر به فرد، قدرت امتزاج پذیری و زیست تخریب پذیری سه ویژگی برجسته پلی کاپرولاکتون است که آن را به یک ماده زیستی جذاب تبدیل می کند که معمولاً در زیست پزشکی استفاده می شود. نانوالیاف الکتروریسی شده پلی کاپرولاکتون به عنوان داربست های مهندسی بافت، پانسمان زخم، سیستم های طراحی شده برای رهایش کنترل شده دارو و به عنوان پوشش برای ایمپلنت های فلزی استفاده می شوند. اگرچه پلی کاپرولاکتون کاربردهای پزشکی زیادی دارد، اما دارای مشکلات و محدودیت هایی مانند آب گریزی و سرعت پایین در تخریب است. از طرفی عدم فعالیت زیستی این ماده و عدم وجود سایت های سلولی استفاده از آن را محدود می کند. برهمکنش ضعیف سطح بین ایمپلنت مصنوعی پلی کاپرولاکتون و بافت باعث شل شدن ایمپلنت، خستگی و در نهایت شکست این ماده می شود. در این مطالعه ساختارهای فیبری الکتروریسی شده مبتنی بر پلی کاپرولاکتون در کاربردهای زیست‌پزشکی مد نظر قرار گرفته است. نتایج نشان داد که نانوالیاف پلی کاپرولاکتون الکتروریسی شده دارای پتانسیل بالقوه ای در راستای ساخت زخم پوش ها و داربست های زیستی و پوشش ایمپلنت ها می باشند و بهینه سازی این ترکیبات با پلیمرهای دیگر موجب بهبود کارایی و کاهش محدودیت ها و معایب آن ها می گردد.