صنایع نساجی ایران دوره رضا شاه

معمولاً اقتصاددان ها نیازهای اساسی و اولیه انسان را به سه دسته خوراک، پوشاک و مسکن تقسیم می کند. تا سده نوزدهم تقریباً بیشتر نیاز پوشاک ایران در داخل کشور تولید می شد و تا اندازه ای هم برخی از پارچه ها نفیس صادر می گردید. اما از این پس به تدریج ایران به واردکنننده منسوجات تبدیل شد. به گونه ای که در آغاز سده بیستم منسوجات بیشترین سهم در کالاهای وارداتی داشت. بنابراین در دوره پهلوی یکم با توجه به شرایط اقتصاد جهانی ضرورت تولید کارخانه ای پارچه در داخل بیشتر شد و در نتیجه تکاپو هایی از سوی دولت و بخش خصوصی برای تولید پارچه در داخل کشور به راه افتاد. این جستار با روش توصیفی و تحلیلی با استفاده از گزارش های اقتصادی این دوره به دنبال پاسخ به این پرسش است که ضرورت های ایجاد صنایع نساجی در این دوره چه بود و چه دستاوردی داشت؟ دستاوردهای پژوهش نشان می دهد که شرایط اقتصاد بین الملل پس از جنگ جهانی یکم و به ویژه بحران اقتصادی 1929 باعث روی آوردن به سرمایه گذاری در صنعت نساجی شد. در نتیجه، با پشتیبانی و سرمایه گذاری مستقیم دولت و حمایت های گمرکی و اقتصادی از تولیدات بخش خصوصی کارخانه های نساجی گسترش یافت. گسترش تولید کارخانه های نساجی ضمن ایجاد اشتغال در داخل کشور و جلوگیری از خام فروشی محصولات اولیه مانند پنبه و پشم، باعث می شد تا بخش زیادی از نیازهای کشور تامین و از واردات آن جلوگیری شود.