روش‌های انتقال و ذخیره آب در ایران باستان (مروری بر صنعت آب در ایران باستان)

آب عنصر مهمی در فرهنگ ایران باستان بوده است و احترام به عناصر طبیعت اساس این فرهنگ است. در باور ایرانیان باستان، آب منبع حیات و دومین عنصر مهم در میان هفت عنصر اصلی جهان است. اهمیت آب برای ایرانیان به حدی بود که هدر ندادن آب و آلوده نساختن آن را ملاک اصلی ساخت سازه های آبی می‌دانستند. ایرانیان باستان، صنعتگران و مهندسین خبره ای در حوزه آبیاری، ذخیره و انتقال آب بوده‌اند. یکی از شگفت انگیزترین سازه‌های مهندسی آب که دانش آن به دست ایرانیان ابداع و به کل دنیا ارسال شد، قنات‌ها هستند که شامل تونل‌های طولانی، شیبدار و زیرزمینی بوده که آب را از مناطق مرتفع و شیبدار، طی گذر از یک فاصله طولانی و بر اساس نیروی ثقل، به سطح زمین می آوردند. قنات‌ها هزاران سال به ایرانیان اجازه دسترسی و انتقال آب در خشک‌ترین مناطق آن را داده‌اند و راه‌حلی مبتکرانه و پایدار برای کمبود آب در دسترس ایران هستند. در نهایت باید گفت که ایران کشوری با مجموعه ای از اولین ابداعات و ایده ها در زمینه های مدیریت منابع آب، آبرسانی، ذخیره آب و سازه های آبی می باشد که با آموختن دانش بکار رفته در آنها می توان اتفاقات خوبی را در صنعت آب رقم زد. در این پژوهش جنبه‌های مختلف مدیریت، فناوری و فرهنگ منابع آب در ایران باستان بررسی شده است. این تحقیق موضوعاتی از جمله زیرساخت‌های آبی مانند: سرریزها، سدها، قنات‌ها و آسیاب‌های آبی، مدیریت منابع آب، جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی آب و طراحی معماری سیستم‌های مرتبط با آب را پوشش می‌دهد. هدف از این مطالعه ارائه درک بهتری از حکمرانی آب ایران، فناوری، فرهنگ و دانش مورد استفاده، فناوری و تکنیک‌های مدیریت سنتی و مدرن آبی است. این تحقیق اهمیت ادغام سیستم‌های آب باستانی با تکنیک‌های مدرن را برای غلبه بر چالش‌های جدی پیش روی بخش‌های مختلف آب در ایران، برجسته می‌کند. همچنین بینش‌هایی را در مورد مدیریت و فناوری آب در ایران باستان را ارائه می دهد که عمدتاً مبتنی بر مقالات و بررسی‌های تاریخی است.