بایدهای مدیریتی جنگل های شمال ایران و اعمال سبک مدیریتی پیامدگرا

جنگل های شمال ایران جزو با ارزش ترین جنگل های دنیا از لحاظ اقتصادی و اکولوژیک محسوب می گردنند که در چند دهه اخیر اجرای شیوه های مدیریتی مختلف نه تنها در آن وضعیت مناسبی ایجاد ننموده است بلکه شرایط نامطلوبی نیز مجریان این شیوه های مدیریتی در آن ایجاد نموده اند؛ اما سوال اینجاست که آیا شیوه های مدیریتی اعمال شده شرایط نامناسبی در آن ایجاد نموده است؟ یا این که اجرای ناصحیح این شیوه های مدیریتی این شرایط را در آن رقم زده است؟ تغییرات پی در پی در سبک های مدیریتی که به یقین می توان گفت هیچ کدام از آن ها به درستی در این جنگل ها اجرا نشده، موجب شده است که گاها چه در دانشگاه و چه در بخش اجرا به جای زیر سوال بردن اجرای نادرست این شیوه ها متاسفانه خود شیوه ها در معرض اتهام قرار داده شود و لذا جهت توجیه شرایط حاکم بر قبل در هر دوره شیوه مدیریتی جدیدی به عنوان ناجی وضعیت قبل جنگل های شمال ایران اعلام شود. نویسندگان معتقدند با تغییر مستمر در شیوه های مدیریتی جنگل های شمال ایران نه تنها راه به اشتباه می رویم بلکه تخریب کمی و کیفی مستمر این اکوسیستم های باارزش موجب می شویم. لذا به نظر می رسد باقی ماندن در اعمال یک شیوه مدیریتی صحیح و تاکیدا اجرای درست آن می تواند ناجی وضعیت فعلی این اکوسیستم های باارزش باشد. قطعا اجرای درست شیوه مدیریتی و توجه به سبک مدیریتی پیامدگرا، خود استمرار تولیدات و خدمات اکوسیستم های جنگلی شمال ایران را به دنبال خواهد داشت.