تجزیه زیستی پلاستیک ها

تجزیه زیستی به میکروارگانیسم هایی مانند باکتری ها، قارچ ها و جلبک ها برای تجزیه مواد پلیمری از طریق فعالیت متابولیکی آنها متکی است. این شکل از تجزیه زیستی نیازی به دخالت انرژی گرمایی ندارد و می تواند در شرایط هوازی یا بی هوازی انجام شود. به عنوان مثال، تجزیه زیستی هوازی منجر به تولید دی اکسید کربن و آب در خاک می شود، در حالی که تجزیه بی هوازی اغلب منجر به تولید دی اکسید کربن،، آب و متان می شود.  به طور کلی، تجزیه زیستی پلیمرها یک فرآیند بسیار پیچیده است که به عوامل متعددی از جمله در دسترس بودن بستر، ویژگی‌های سطح، مورفولوژی و همچنین وزن مولکولی پلیمرها بستگی دارد. با وجود این متغیرها، مکانیسم کلی برای تجزیه زیستی پلاستیک‌ها با ترشح آنزیم‌های تجزیه‌کننده پلاستیک خاص شروع می‌شود که بسته به میکروارگانیسم و مواد پلیمری در حال تخریب متفاوت است.  سپس این آنزیم ها در جذب سطحی پلاستیکی شرکت می کنند و هیدروپراکسیداسیون/هیدرولیز پیوندها را دنبال می کنند. این فرآیند منجر به آزاد شدن واسطه‌های تخریب کننده کوتاه می‌شود تا زمانی که محصولات جانبی نهایی تجزیه زیستی از طریق چرخه اسید سه‌حلقه‌ای (tca) تولید شوند. اگرچه چندین میکروارگانیسم و آنزیم قادر به تجزیه انواع مختلف مواد پلاستیکی مصنوعی هستند، درک محدودی از اینکه چگونه آنزیم‌های خاصی در تجزیه پلاستیک‌ها در محیط نقش دارند، وجود دارد. بنابراین، نیاز فوری به انجام مطالعات بیشتر به منظور جداسازی و مطالعه میکروارگانیسم‌های تخریب‌کننده پلاستیک وجود دارد.