مسابقه عرضه و تقاضا و تاثیر منفی آن بر مدیریت سبز پسماند

مدیریت سبز پسماند در همه طبیعت ساری و جاری است، به طوری که اگر انسان طبیعت را به حال خود رها کند، در طبیعت تخریب منابع و تولید زباله مشاهده نمی‌شود، زیرا در همه چرخه های طبیعی عرضه و تقاضا برای منابع در وضعیت تعادل قرار دارند. تا اینکه انسان بینهایت طلب پا به عرصه وجود گذاشت. تنها این انسان است که در صورت رفتار غیر مسئولانه به عنوان وصله ای ناجور همه منابع را مصرف کرده و به زباله تبدیل می‌کند و آنرا در طبیعت رها می‌کند. نگاه سود مدارانه انسان غربی فقط به مصرف همه منابع می‌اندیشد و حتی در جایی که تولید از مصرف پیشی گرفت، تولید کنندگان نگران افت قیمت محصول خود هستند و مصرف کنندگان را به مصرف هر چه بیشتر تشویق می‌کنند. با چنین رویکردی این بشر دو پا وقتی که به محدودیت منابع در زمین نگاه می‌کند، آنرا برای التذاذ همه ابناء بشر کافی نمی‌داند و از نظر نخبگان خودخوانده جهانی زمین فقط گنجایش منابع برای 500 میلیون نفر انسان را دارد. آنها حتی نیم نگاهی به منابع کرّات آسمانی دارند و می‌خواهند که ظرفیت آسمانها را نیز برای انسان تصاحب کنند. در حالی که اسلام بر بیشینه کردن تولید و کمینه کردن مصرف توصیه می‌کند حدیث شریف نبوی در اینباره می‌فرماید: «المُومِنَ قَلیلُ الْمَوُونَةِ، کَثیرُ المَعُونَةِ» چنانچه این نگاه اسلام در جامعه اجرا شود، زمین را به بهشتی به وسعت آسمان ها تبدیل می‌کند، که به لحاظ تئوری ظرفیت آن برای جمعیت نامحدود یا لااقل بسیار بیشتر از مقدار فعلی جمعیت می‌باشد. این مقاله به این سوال نیز پاسخ می دهد که چرا انسان موجودی بینهایت‌طلب است و چرا برای رسیدن به رشد متوازن در زیر سایه فشار متوازن کمبود منابع محیطی قرار دارد.