تحلیل تطبیقی نظریه های فراحکمروایی چندسطحی در مناطق کلانشهری

مناطق کلانشهری سیستم های پویا و پیچیده اجتماعی-فضایی هستند و رویکرد سیستمی می کوشد از طریق تقویت هماهنگی و کاهش تعارضات موجود میان اجزا و نیروهای تشکیل دهنده این سیستم ها، کارآمدی و اثربخشی آن ها را بهینه سازی کند. یک از مفاهیم جدیدی که در سالهای اخیر برای بهینه سازی کارآمدی و اثربخشی سیستم های کلانشهری مطرح شده است، مفهوم فراحکمروایی چندسطحی است. فراحکمروایی چندسطحی ابزار میانجی برای کاهش تعارض نیروهای اجتماعی، برنامه ریزی برای الگوی حکمروایی اجماعی و مواجهه حساس و انتقادی با نیروهای متضادی است که در یک منطقه کلانشهری بر جریان های انسانی و طبیعی منطقه اثر می گذارند. مقاله حاضر می کوشد چهار رویکرد نظری به مسئله فراحکمروایی شامل نظریه وابستگی متقابل، نظریه حاکمیت پذیری، نظریه یکپارچگی و نظریه حکومت مندی را در زمینه مناطق کلانشهری تحلیل و مقایسه کند. هر یک از رویکردهای نظری فوق چشم انداز ویژه خود را برای تحلیل عناصر فراحکمروایی چندسطحی کلانشهری ارائه می کنند. نظریه وابستگی متقابل معتقد است که همه نیروهای کلانشهری می توانند خواستار ایفای نقش فراحکمروایی کلانشهری باشند، اما دولت مدرن دارای پتانسیل بیشتری برای ایفای این نقش در چارچوب فرایند مشارکتی و تسهیل کننده است. نظریه یکپارچگی نیز معتقد است اگرچه همه نیروها دارای ظرفیت واحدی برای ایفای نقش فراحکمروایی نیستند ولی باید ظرفیت سایر نیروها را در مناطق کلانشهری از طریق سیاستهای هویت سازی تقویت کنیم. در مقایسه، نظریه حاکمیت پذیری معتقد است دولت باید همچنان در راس فرایند فراحکمروایی مناطق کلانشهری قرار بگیرد و باید به جای ایفای نقش تسهیل گیری، به منظور ضمانت الگوهای حکمروایی، از طریق نهادهای تابع خود به نحو فعالانه ای در این فرایند مداخله کند. نظریه حکومت مندی نیز با نگرشی توصیفی معتقد است فراحکمروایی در جوامع انظباطی معاصر، به طور بنیادین در تصرف و کنترل دولت است. براساس این نظریه، فراحکمروایی کلانشهری فرایندی نیست که از طریق مشارکت بازتابی نیروهای کلانشهری اجرایی شود، بلکه این فرایند عملاً از طریق تکنولوژی های پیچیده ای که دولت مدرن در تصرف دارد محقق می شود.

comparative analysis of multi-level meta-governance theories in metropolitan regions

the system approach seeks to optimize the efficiency and effectiveness of metropolitan regions as dynamic and complex socio-spatial systems by improving coordination and mitigating conflicts between socio-spatial forces. one of the new concepts introduced in recent years to optimize the function of metropolitan systems is the concept of multi-level meta-governance. multi-level meta-governance as a mediating instrument to minimize the conflict between socio-spatial forces in these regions, reinforcing participatory governance and encouraging sensitive and critical encounters with conflicting situations affecting the human and non-human processes. this article undertakes a comparative examination of four theoretical approaches to multi-level meta-governance within the specific context of metropolitan regions, including interdependence theory, governability theory, integration theory, and governmentality theory with regard to the context of metropolitan regions. the interdependence theory argues that, while all socio-spatial forces have the same right to conduct the process of the metropolitan multi-level meta-governance, the modern state is more appropriate to do this function because of its institutional capacity. in contrast, integration theory suggests that although socio-spatial forces have different institutional capacities, this difference should be adjusted through identity politics, facilitating equal opportunities for all socio-spatial players in the process of meta-governance. the governability theory advocates for the dominant position and intervention of the state, rather than the market or the civil society, in metropolitan meta-governance. drawing on foucault, the governmentality theory asserts that the process of meta-governance in contemporary disciplinary society is fundamentally under the control of the state s power. according to this theory, metropolitan meta-governance does not proceed via reflexive participation of all socio-spatial forces but relies on the complex technologies that the modern state can exert over the society.