پیش‌بینی بی‌ثباتی ازدواج بر اساس الگوهای ارتباطی، رفتارهای کنترل‌گرایانه و چشم‌انداز زمان

افول منابع هویت ساز سنتی، مثل الگوهای خانوادگی، ارزش‌های مذهبی از یک سو و رشد روز افزون و سریع الگوهای هویت ساز جدید می‌تواند هویت افراد را دچار دگرگونی کند. افراد می‌توانند با اتخاذ اعتقادات و ارزشهایی که با هویت ملی فرد همسو هستند، هویت ملی را در هویت شخصی خود و روابط بین شخصی بگنجانند. بنابراین هدف این پژوهش پیش‌بینی بی‌ثباتی ازدواج بر اساس الگوهای ارتباطی، رفتارهای کنترل‌گرایانه و چشم‌انداز زمان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را معلمان متاهل دوره‌ی اول متوسطه‌ی شهرستان کهریزک در سال تحصیلی 1401-1400 تشکیل داد که با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس تعداد 218 نفر انتخاب شدند. ابزارجمع‌آوری داده‌ها شامل شاخص بی‌ثباتی ازدواج ادواردز و همکاران(1980)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی(1984)، پرسشنامه رفتارهای کنترل‌گرایانه گراهام-کوان و آرچر(2005) و پرسشنامه چشم‌انداز زمان زیمباردو(1999) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در نرم افزار spssنسخه 22 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که الگوی ارتباط سازنده متقابل و چشم‌انداز زمان با بی‌ثباتی ازدواج رابطه منفی و رفتارهای کنترل‌گرایانه، الگوهای ارتباطی اجتنابی متقابل و توقع/کناره‌گیر با بی‌ثباتی ازدواج رابطه مثبت داشتند. همچنین الگوهای ارتباطی سازنده متقابل و توقع/کناره‌گیر، رفتارهای کنترل‌گرایانه و چشم‌انداز زمان توانایی پیش‌بینی بی‌ثباتی ازدواج را داشتند. در مجموع الگوهای ارتباطی، رفتارهای کنترل‌گرایانه و چشم انداز زمان 38% از تغییرات بی‌ثباتی ازدواج را تبیین کردند. در نتیجه، الگوهای مقابله با مشکلات در موقعیت‌های تعارض‌آمیز زندگی زناشویی، رفتارهای کنترل‌گرایانه آنان و چشم‌انداز زمان می‌توانند پیش‌بینی‌کننده بی‌ثباتی ازدواج‌شان باشند.