والدگری پس از طلاق در ایران: مروری نظام‌مند

پدیده طلاق در جامعه امروز ایران به منزله یکی از آسیب‌های اجتماعی مطرح می‌شود که ریشه در تحولات فرهنگی و اجتماعی دارد و با پیچیده‌ترشدن زندگی، میزان آن نیز افزایش یافته است. طلاق از عواملی است که به صورت گسترده فرزندپروری را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این مطالعه با هدف مرور نظام‌مند پژوهش‌های داخلی در حوزه والدگری پس از طلاق در ایران انجام شد. روش پژوهش حاضر با رویکردکیفی و به لحاظ طرحی از نوع اسنادی بود. میدان مورد مطالعه، مقالات و پایان‌نامه‌های فارسی مرتبط با کلیدواژه‌های «والدگری پس از طلاق»، «فرزندپروری پس از طلاق» در پایگاه‌های داخلی (نورمگز، مگ ایران، پایگاه علمی جهاد دانشگاهی، پرتال جامع علوم انسانی، ایرانداک) بود. حجم نمونه عبارت بود از مقالات و پایان‌نامه‌هایی که کلیدواژه‌ها را دربرداشتند و پس از برآورده نمودن ملاک‌های ورود، به صورت نمونه‌گیری هدفمند بررسی شدند. در مجموع 10 مطالعه مورد بررسی نهایی قرار گرفت. بررسی‌ مطالعات حاکی از آن است که آموزش مهارت فرزندپروری مثبت، آموزش تعامل والد _ کودک، آموزش فرزندپروری به شیوه آدلر _ درایکورس و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر فرزندپروری پس از طلاق موثر است و از سوی دیگر متغیرهای خودکارآمدی، سازگاری اجتماعی، کنترل عواطف، کیفیت رابطه والد _ کودک، دلبستگی ناایمن، والدگری ناکارآمد، روان‌بنه‌های سازش‌نایافته اولیه، بهزیستی روانی، احساس تنهایی و سبک‌های فرزندپروری در اثر مداخلات درمان بهبود می‌یابند.