پیش‌بینی شادکامی مادران خانه‌دار دارای دانش‌آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی‌گری متغیر تاب‌آوری در ایام قرنطینه

هدف از مقاله پیش‌بینی شادکامی مادران خانه‌دار دارای دانش‌آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی‌گری متغیر تاب‌آوری در ایام قرنطینه بود. روش پژوهش حاضر با توجه به اهداف و فرضیه‌های آن توصیفی از نوع همبستگی پیش‌بین بود. جامعه آماری پژوهش موردنظر مادران خانه‌دار 65-25 ساله شهر قم که دارای دانش‌آموز دبستانی بودند که بر اساس مرکز آمار ایران در سال 1395 تعداد کل آن‌ها 528948 نفر برآورد گردید. نمونه آماری پژوهش حاضر با استفاده از روش نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی ساده و بر اساس فرمول کوکران تعداد 384 نفر محاسبه شد که پس از توزیع و جمع‌آوری، پرسشنامه‌هایی که قابل‌بررسی تعداد 350 پرسشنامه بود. ابزار پژوهش، پرسشنامه‌های هوش معنوی کینگ(2008)، امید به زندگی اشنایدر و همکاران (1996)، تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) و شادکامی آرجیل و همکاران (1989) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه‌وتحلیل رگرسیون و معادلات ساختاری توسط نرم‌افزارهای spss و lisrel استفاده شد. نتایج نشان داد در سطح اطمینان 95 درصد شادکامی مادران خانه‌دار دارای دانش‌آموز بر اساس هوش معنوی و امید به زندگی با میانجی‌گری متغیر تاب‌آوری در ایام قرنطینه قابل پیش‌بینی است.