بازطراحی کتیبه و نقوش هندسی با استفاده از مصالح سازگار با محیط زیست؛ نمونه موردی: کتیبه سردر دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می‌باشد. هر چند مباحث اولیه پایداری در زمینه زیست‌محیطی مطرح شده، اما خصوصیات مفهوم پایداری و ویژگی‌های چندبعدی آن، محدود شدن آن را به زمینه زیست‌محیطی امکان‌پذیر نمی‌ساخته است. از زمان دستور کار 21 در کنفرانس ملل متحد در زمینه محیط و توسعه، مفهوم مذکور از قلمرو محیط زیست به عرصه‌های سیاست‌گذاری اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی نیز تعمیم یافته است. هدف از پژوهش حاضر طراحی دوباره یک عنصر معماری به شکلی تازه و با بیانی هماهنگ با نیازهای امروز و شناخت معماری پایدار و مولفه‌های آن و نقشی که این مولفه‌ها در ارتقاء پایداری زیست‌محیطی و فرهنگی از لحاظ کیفی و بصری دارند می‌باشد. در این پژوهش ابتدا مفاهیم پایداری از بعد فرهنگی به عنوان یکی از ابعاد مغفول پایداری و بعد زیست‌محیطی به عنوان یکی از ابعاد پایداری که با توجه به میزان بالای تخریب محیط زیست به وسیله صنعت ساختمان مورد توجه قرار گرفته بیان شد. سپس نقش الگوهای معماری سنتی هم چون نور و نقوش هندسی در تحقق پایداری فرهنگی و نقش مصالح در تحقق پایداری زیست‌محیطی بیان شد. در نهایت با توجه به مطالعات کتابخانه‌ای و آزمایش‌های انجام شده در کارگاه شهرک علمی تحقیقاتی اصفهان جهت تولید سنگ مصنوعی به عنوان مصالح، طراحی کتیبه سردر دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان انجام شد