بررسی سازه های چادری و چگونگی به کار گیری آنها در ایجاد اقامتگاه های موقت برای افراد بی خانمان

انسان‌ها از قدیم، مستقل از طبیعت برای رفع نیازهای خود به سرپناه، دست به ساختن مکانی امن برای خود شدند. معماری اقامتگاه‏ها در شکل مصالح مادی تصور و تجسم خارجی می‏یابند و ساختن سرپناه به منظور اقامت کردن دائمی و موقت به منظور ذخیره دارایی‏ها شکل واقعی را به خود می‏گیرد. بی‏خانمانان کسانی هستند که نمی‏توانند برای خود سرپناهی تهیه کنند. آنان که به مسکن دسترسی ندارند، بیرون، در فضاهای عمومی همچون خیابان‏ها، راهروها، اتوبوس‏ها، متروها و پارک‏ها می‏خوابند. در بین افراد بی‏خانمان دسته‏های مختلفی از افراد دیده می‏شود، یک دسته شامل بیماران روانی شدید هستند که اغلب یا مدت‏هاست از خانواده خود دور هستند یا به صورت موقتی از خانه‏های خود خارج شده‏اند. برخی دیگر به دلیل اعتیاد، دزدی، بدهکاری و... بی‏خانمان شده‏اند و برخی دیگر کودکان کار می‏باشند. باتوجه به مطالب عنوان شده می‏توان دریافت که طراحی مکانی تحت عنوان اقامتگاه موقت یا دائم برای افراد بی‏خانمان امری ضروری است؛ زیرا انجام این‏کار موجب جمع‏آوری آن‏ها در یک مکان مشخص، حفظ سیمای مطلوب شهر، کاهش میزان مرگ و میر در این افراد به دلیل نداشتن سرپناه و... می‏شود و آن‏ها را هرچه زودتر به یک زندگی سالم و مطلوب برمی‏گرداند. هدف اصلی این پژوهش طراحی اقامتگاه برای افراد بی‏خانمان با استفاده از سازه‏‏های چادری است. روش پژوهش نیز کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی می‏باشد. نتایج بدست آمده حاکی از این است که با بهره‏مندی از سازه‏های چادری می‏توان تعداد فضاهای اقامتی جهت اسکان افراد بی‏خانمان را افزایش یا کاهش داد که این امر موجب می‏شود براساس تعداد حضور افراد بی‏خانمان در شبانه‏روز در این اقامتگاه، محل‏های اسکان کافی باشد