ارزیابی تاب‌آوری شهری در راستای توسعه گردشگری تاریخی پایدار در دوران پسا کرونا (نمونه مطالعاتی: مرکز تاریخی شهر اصفهان)

امروزه با توسعه شهرنشینی، آسیب‌پذیری شهرها در برابر انواع بلاها و خطرات به‌وضوح قابل‌مشاهده بوده و ازآنجایی‌که شهر متشکل از یک سیستم چندوجهی است جهت جلوگیری از فروپاشی این یکپارچگی توجه به مقوله تاب‌آوری شهری لازم و ضروری است. همه‌گیری کووید- 19 سبب گشته تمامی فعالیت‌های گردشگری متوقف و تاثیرات منفی بسیار زیادی را در بافت تاریخی شهر اصفهان ایجاد کند. این مقاله باهدف ارزیابی تاب‌آوری شهری با محوریت توسعه گردشگری تاریخی در دوران پسا کرونا انجام‌گرفته و باهدف کاربردی و به‌صورت اکتشافی- توصیفی و از نوع ترکیبی بوده است. تحلیل داده‌ها و اطلاعات نیز با استفاده از تکنیک دیمتل و جهت تدوین راهبردها از تکنیک soar استفاده‌شده است. بر اساس یافته‌های پژوهش معیارهای مدیریتی، اقتصادی و اجتماعی دارای بیشترین تعامل و معیارهای مدیریتی، اقتصادی، زیست‌محیطی و اجتماعی موثرترین عوامل در تاب‌آوری مرکز تاریخی شهر اصفهان در راستای توسعه گردشگری است. همچنین شاخص‌های مدیریت یکپارچه، درآمد پایدار، نهادهای امدادرسان، تعامل مدیریت شهری، فرصت‌های شغلی و مشارکت اجتماعی دارای بیشترین تعامل و شاخص‌های مدیریت یکپارچه، نهادهای امدادرسان، تعامل مدیریت شهری، فرصت‌های شغلی، زیرساخت‌های سبز و مشارکت اجتماعی موثرین عوامل هستند.