تاثیر نوع فعالساز و ماده پایه بر دوام خمیرهای ژئوپلیمری حاوی سرباره و رس کلسینه شده در محلول های اسید سولفوریک و اسید هیدروکلریک

امروزه بتن به عنوان یکی از پرمصرف‌ترین اقلام در سطح جهان شناخته می‌شود. بنابراین، استفاده از منابع پایدار برای تولید بتن می‌تواند مانع از آسیب رساندن به محیط زیست شود. به این منظور در دهه‌های گذشته سیمان‌های ژئوپلیمری به عنوان جایگزین سیمان پرتلند پیشنهاد شده‌اند. سیمان‌های ژئوپلیمری، مواد آلومینوسیلیکاتی هستند که ضمن تولید گاز کربن دی اکسید کمتر، به انرژی کمتری جهت تولید نیاز دارند. همچنین این مواد از دو جزء ماده پایه و محلول فعالساز قلیایی تشکیل شده‌اند. در این تحقیق با استفاده از سرباره کوره آهن‌گدازی و رس کلسینه‌شده به عنوان ماده پایه و محلول‌های سدیم هیدروکسید، سدیم کربنات و سدیم سیلیکات به‌عنوان فعالساز، 27 طرح مخلوط خمیر ژئوپلیمری آماده و ساخته شد. برای هر ماده فعالساز، علاوه بر سه نسبت مختلف مقدار ماده جامد محلول فعالساز به ماده پایه (05.0، 075.0 و 1.0)، سرباره با سه مقدار مختلف رس کلسینه شده (0%، 10% و 20%) جایگزین شد. پس از عمل‌آوری نمونه‌ها به مدت 28 روز در آب و دمای محیط، نمونه‌ها در محلول های اسید سولفوریک و اسید هیدروکلریک غوطه‌ور شدند و میزان دوام آن‌ها از منظر کاهش وزن مورد بررسی قرار گرفت.نتایج نشان دادند که به طور کلی، خمیرهای ژئوپلیمری در محلول اسید سولفوریک دوام کمتری نسبت به محلول اسید هیدروکلریک دارند. همچنین مشاهده شد که در بیشتر طرح‌های مخلوط افزایش مقدار رس کلسینه و نسبت مقدار ماده جامد فعالساز به ماده پایه با کاهش وزن بیشتر خمیرهای ژئوپلیمری در محلول های اسیدی همراه است. علاوه بر این، در حالی که خمیر ژئوپلیمری ساخته شده با سدیم هیدروکسید بیشترین کاهش وزن را نشان دادند، خمیرهایی که با استفاده از سدیم سیلیکات ساخته شدند، کمترین کاهش وزن را پس از غوطه‌ورشدن در محلول های اسیدی داشتند.