بررسی تاثیر انواع الیاف (تفکیکی و ترکیبی) در خواص مکانیکی روسازی بتنی ecc

استفاده از بتن در روسازی متداول است. یکی از روسازی‌های متداول، روسازی بتنی غیر مسلح درزدار (jpcp) می‌باشد که در آزادراه‌ها با ضخامت در حدود 30 سانتی‌متر و در سطوح پروازی فرودگاه‌ها با ضخامتی در حدود 40 سانتی‌متر اجرا می‌شود که ضخامت بالای این روسازی ممکن است موجب ایراداتی از جمله ترک خوردگی، افزایش تاب خوردگی و در نهایت منجر به بروز ناهمواری سطح گردد. با توجه به محدودیت‌های برخی از پروژه‌های خاص، نیازمند روسازی با ضخامت کم در حدود 5-7 سانتی‌متر خواهد بود. کامپوزیت سیمانی مهندسی شده (ecc) نوعی بتن قابل استفاده در روسازی می‌باشد که با خواص مکانیکی بالا می‌تواند جایگزین روسازی های متداول با ضخامتی کمتر شود. ecc نوعی خاص از بتن های الیافی توانمند (hpfrc) است که از ویژگی های بارز این نوع بتن می‌توان به عرض کم ترک خوردگی، شکل‌پذیری، وزن کمتر، خود ترمیم شوندگی، مقاومت فشاری و خمشی بالا اشاره کرد. در ساخت ecc از مصالح رایج ساخت بتن های الیافی مانند آب، مواد سیمانی، ماسه، فوق کاهنده آب (hrwr) و الیاف استفاده می شود. در این پژوهش با توجه به آزمونهای مقدماتی ساخت بتن مشخص گردید می‌بایست مصالح درشت‌دانه حذف گردد. در این تحقیق الیاف پلی‌وینیل‌الکل (pva) و پلی‌پروپیلن (pp) با نسبت 2% حجم مواد سیمانی و ترکیبی از هر دو با نسبت 1% حجم مواد سیمانی، از سرباره به عنوان مواد شبه‌سیمانی به نسبت حجمی یکسان با سیمان در طرح اختلاط به کار گرفته شده است. آزمایش‌های مقاومت فشاری، کششی‌، خمشی، سایشی و مدول الاستیسیته انجام شده است. نتایج نشان داد استفاده از الیاف pva مقاومت کششی و سایشی افزایش داده و استفاده از الیاف pp باعث بهبود مقاومت فشاری، خمشی و مدول الاستیسیته را شده است. با توجه به مقاومت خمشی بالا این نوع بتن و معیار طرح ضخامت روسازی بتنی شاخص (dmr)، کاهش ضخامت روسازی بتنی تایید می‌شود.