تاثیر میکروسیلیس، الیاف پلی‌پروپلین و اندازه‌ی سنگ‌دانه‌ها بر خواص بتن تراوا

با توسعه‌ی شهرها و جاده‌ها، سطوح نفوذناپذیر به طور چشم‌گیری افزایش داشته است. این موضوع می‌تواند منجر به کاهش تبادل آب و انرژی در لایه‌های مختلف روسازی شود و در نتیجه به مشکلات زیادی همچون شکل‌گیری سیلاب‌های بزرگ و افزایش اثر جزیره‌ی گرمایی شهری دامن زند. بر این اساس، برای جلوگیری از این مشکلات، اجرای روسازی‌های نفوذپذیر پیشنهاد شده است که یکی از مهم‌ترین آ‌ن‌ها، روسازی با بتن تراوا است. بتن تراوا ریزدانه ندارد و دارای منافذ به‌هم‌پیوسته است. البته به دلیل وجود این منافذ، مقاومت بتن تراوا نسبت به بتن معمولی کمتر است و نمی‌توان از آن در تمامی سطوح استفاده نمود و تنها در سطوح با بار ترافیکی کم کاربرد دارد. تحقیق‌های زیادی بر روی خواص هیدرولیکی و چگونگی افزایش مقاومت مکانیکی بتن تراوا انجام شده است و مواردی همچون اندازه‌ی سنگ‌دانه‌ها و استفاده از الیاف و میکروسیلیس مورد بحث بوده است. در این تحقیق تاثیر الیاف پلی‌پروپلین به اندازه‌ی 5/0 درصد حجم مخلوط، میکروسیلیس به میزان 5 درصد وزنی سیمان و محدوده اندازه‌ی سنگ‌دانه‌های بین 5/12 الی 5/9 میلی‌متر و 5/9 الی 75/4 میلی‌متر برروی بتن تراوا مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش‌ها نشان داد که استفاده از الیاف موجب کاهش 64 درصدی در مقاومت مکانیکی و افزایش 37 درصدی در تخلخل و 20 درصدی در نفوذپذیری بتن تراوا شد. همچنین میکروسیلیس با افزایش حجم خمیر، مقاومت بتن تراوا را افزایش داد (21 درصد) ولی منجر به کاهش 30 درصدی در تخلخل و 78 درصدی در نفوذپذیری آن شد . در نهایت نمونه‌های با سنگدانه‌های درشت‌تر، مقاومت کمتر و نفوذپذیری بیش‌تری (97/0 سانتی‌متر بر ثانیه) از خود نشان دادند..