بررسی اثر ذغال بیوچار تهیه شده از کمپوست شهری بر تحمل به خشکی درختچه های توری و ختمی

خشکی یکی از رایج ترین تنشهای غیر زنده در گیاهان است. استفاده از مواد جاذب رطوبت می تواند نقش موثری در کاهش اثرات منفی این تنش داشته باشد. امروزه استفاده از موادی با پایداری مناسب که فاقد اثرات سو بر محیط زیست باشند در کشاورزی مورد توجه قرار دارد و از این دست می توان به جاذب های طبیعی و معدنی رطوبت اشاره نمود. این مواد علاوه بر افزایش سطح جذب آب در گیاه باعث حفظ میکروکلیمای خاک و ساختار خاک می شوند. در همین راستا آزمایشی با هدف بررسی اثر ذغال بیوچار تهیه شده از کمپوست های شهری بر تحمل به خشکی درختچه های توری(lagerstroemia indica) و ختمی(hibiscus syriacus) در بهار و تابستان 1401 در پارک شهر تهران انجام شد. آزمایش با 4 نسبت حجمی ذغال( صفر درصد یا شاهد، 12.5 درصد، 25 درصد و 50 درصد) و دو سطح تنش خشکی( آبیاری کامل و قطع آبیاری) در قالب طرح پایه کامل تصادفی در 4 تکرار و 2 نهال در هر تکرار اجرا گردید. نتایج نشان داد که قطع آبیاری سبب کاهش ارتفاع، قطر نسبی ساقه، وزن تر و خشک و ابعاد اندام هوایی گردید و استفاده از ذغال بیوچار سبب افزایش فاکتورهای رشدی گیاه گردید. اعمال تنش خشکی سبب افزایش نشت یونی شد که با کاربرد ذغال بیوچار بطور معنی داری کاهش پیدا کرد. تیمار 25 درصد حجمی ذغال با کاهش بیشتر اثرات تخریبی تنش بر گیاه، ایجاد مقاومت بیشتری به خشکی ایحاد نموده و باعث بهبود خصوصیات مورفولوژیکی گردید.