نقشه برداری رقومی خاک، گامی در جهت مدیریت مطلوب خاک در فضای سبز

وجود نقشه های خاک یکی از روش های بسیار موثر در بحث مدیریت، نگهداری خاک و بهبود بخشیدن به تولید غذا می باشد. به روز کردن نقشه ها و اطلاعات خاک با روش های معمول برای کشور وسیعی مانند ایران فرآیندی زمانبر و هزینه بردار است. از این رو تهیه ی نقشه با روش های جدید و در مقیاس های وسیع منطقه ای وملی ، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه مشخص شده دقت روش های پدومتری جهت برآورد توزیع مکانی داده های اندازه گیری شده ی خاک، به علت در نظر گرفتن پیوستگی مکانی داده ها، نسبت به روش های معمول آماری بیشتر است و نقشه برداری رقومی خاک به منزله ی زیر مجموعه ای از روش های پدومتری، به دلیل افزایش منابع داده های کمکی یا محیطی فراوان، به طور کاملاً عملی توانسته است به انتقادات وارده بر خاک شناسی مرسوم فایق آید. این در حالی است که نمونه برداری مستقیم ویژگی‌ های فیزیکی و شیمیایی خاک همچنین تعیین این ویژگی‌ ها، به‌ دلیل تغییر پذیری زمانی و مکانی نیاز به مطالعه ‌های صحرایی و نمونه برداری ‌هایی فراوان دارد و معمولاً پرهزینه و وقت گیر بوده و در نتیجه برای اهداف کاربردی دارای محدودیت است. همچنین احتمال این که چند کارشناس مرز واحدی را از خاک های یک ناحیه ارائه دهند کم است. از این رو استفاده از روش های متدول مانند روش های زمین، داده های محیطی مانند تصاویر سنجش از دور، نقشه های رقومی ارتفاع و بسیار مفید خواهد بود.