الزامات طراحی فضای آموزشی معلولین با رویکرد طبیعت گرایی

معلولیت به مثابه پدیده ای زیستی و اجتماعی است که جوامع بشری صرف نظر از میزان توسعه یافتگی اعم از کشورهای توسعه یافته و یا در حال توسعه با آن مواجه هستند. یکی از اقشار آسیب پذیر جامعه، معلولین هستند. از دست دادن توانایی های جسمی همواره برای هر انسانی مشکلات اجتماعی و روانی خاصی به شمار می آورد که این مشکلات ناشی از عدم تطابق توانایی های فرد با شرایط جدید جسمی خویش و واقعیتهای موجود در محیط زندگی است. از آنجایی که بخشی از وجود موانع برسر راه معلولان ناشی از نادیده گرفتن نیازهای آنان در طراحی فضاها می باشد، لذا سازگار نمودن فضاهای زندگی و ارزیابی فضاهای عمومی و درمانی موردنیاز جهت بهبود توانمندی آنها ضروری می باشد.در این راستا، طراحی فضاهای کالبدی مورد استفاده معلولین جسمی می تواند به تقویت توانایی ها و کاهش استرس ناشی از بیماری ها و معلولیت ها و در نهایت افزایش مشارکت کمک نماید. تحقیقات نشان می دهد که یکی از راهکارهای مهم اخیر در راستای ارتقا کیفیت محیط مراکز بازتوانی، ایجاد ارتباط بیماران با طبیعت در نظر گرفته شده است. در این پژوهش به بررسی الزامات طراحی فضاهای آموزشی معلولین با درنظر گرفتن مولفه های طبیعت گرایی در معماری پرداخته شده است.