بررسی سیمای حضرت آدم (ع) از دیدگاه مولانا در مثنوی معنوی

بشر همواره در طول حیات خود به دنبال کمال و رسیدن به حقیقت هستی بوده است. خداوند برای هدایت انسان و نیل او به سعادت داستان هایی از پیامبران و سرگذشت ایشان، به عنوان برترین نمونه های خلقت و انسان های راستین در قرآن کریم آورده است. اولیای الهی هر کدام راهبر و پیشوای انسان های عصر خویش بوده اند، و با رهنمون کردن بشر به سوی درستی آنان را از جهل و تاریکی درون میرهانند. حضرت آدم (ع) و همسرش حوا (ع) اولین آفریده‌های خداوند به عنوان اشرف مخلوقات بوده اند. پروردگار به آدم استعداد فوق‌العاده‌ای برای درک حقایق هستی عطا فرمود و آن را در او به فعلیت درآورد. چنانکه همۀ اسماء و اسسرار الهی را به او تعلیم داد. مولانا جلال الدین محمد بلخی، شاعر پرآوازه قرن هفتم، در مثنوی معنوی که خود بازتابی از کلام خداوند است، از نام پیامبران و معجزاتشان برای تآثیر بیشتر کلامش بهره جسته است. در پژوهش حاضر که به روش توصیفی_تحلیلی است، و با مراجعه به منابع کتابخانه‌ای صورت گرفته، نگارنده قصد دارد، به تبیین و تحلیل سیمای حضرت آدم (ع) که مولانا در مثنوی بدان توجه داشته است، بپردازد.