'بررسی ثبات در سیاست خارجی: تجزیه و تحلیل توافق بیست و پنج ساله ایران و چین از منظر چهارچوب ائتلاف حامی '

از پایان جنگ جهانی دوم عرصه روابط بین‌الملل شاهد رشد بی‌سابقه‌ توافقات بین‌المللی بوده است. بررسی چگونگی حصول این توافق‌ها و تغییر یا ثبات‌ آنها در کانون مطالعات سیاست خارجی است. یک از توافقات مهم در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران توافق با دولت چین در قالب سند همکاری بیست و پنج ساله می‌باشد. این قرارداد با وجود ابهامات در زمان انعقاد و با وجود نظرات منتقد و حتی تغییر دولت، همچنان پابرجا است. پژوهش پیش‌رو با استفاده از چهارچوب ائتلاف حامی که چهارچوبی برای تبیین ثبات و تغییر سیاست‌های عمومی است، دلایل ثبات این قرارداد را با تکیه بر عناصر چهارچوب شامل فعالیت بازیگران درون ائتلاف و استراتژی‌ آنها، رخدادهای بیرون و درونی خرده‌نظام سیاست و یادگیری بازیگران، مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. یافته‌ها حاکی از آن است که بازیگران درون ائتلاف موافق، پرشمارتر و عمدتاً از بازیگران متخصص می‌باشند. همچنین استراتژی استفاده شده در ائتلاف موافق محسوس‌تر بوده و از استراتژی ائتلاف مخالف که جنبه ابراز نگرانی دارد، از قدرت بیشتری برخودار است. نهایتاً وقوع رخدادهایی در عرصه بین‌المللی، یادگیری بازیگران را به سمت همکاری با کشورهای متعهدی نظیر چین سوق داده است و ویژگی‌های ذکر شده در مجموع عامل ثبات در این سیاست محسوب می‌شوند.