بازدارندگی منطقه ای مبتنی بر مدیریت تخاصم قدرت‌های میان پایه (‌ایران – عربستان) در دولت سیزدهم

بهبود روابط ایران و عربستان در سال گذشته، می‌تواند آغازگر دگرگونی گسترده در خاورمیانه باشد. استفاده دولت سیزدهم از نتایج سیاست بازدارندگی منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران در مدیریت تعارضات میان دو کشور محور اصلی این مقاله است. در ایران تحریم‌‌‌‌‌‌‌ها، ناکامی در احیای برجام و در عربستان سودای پادشاهی بن سلمان و رویکرد تجددخواهی وی هم زمان با تحولات گسترده در سطح بین‌الملل و منطقه، تصمیم سازان را برای برون رفت از بن‌بست موجود به مجموعه‌ای از تغییرات دیپلماتیک با میانجی‌گری چین در منطقه سوق داد که نشان از ادراکی نو در کشورهای همسایه برای احیای روابط دارد. شناخت درست به سیاست سازان کمک خواهد نمود که راهکارهایی مناسب تنظیم نمایند. روش شناسی در چارچوب نظریه بازدارندگی رسیدن از جز به کل است و نویسندگان از روش تحقیق داده بنیاد استفاده نموده و به وسیله آن در صدد یافتن یک مدل نظری می‌باشند. چارچوب مفهومی، نظریه بازدارندگی به معنای یک مفهوم منحصر به فرد دو کشور عربستان و ایران می‌باشد. روش گردآوری مطالب کتابخانه‌ای و روش تجزیه و تحلیل مبتنی بر تحلیل محتوا می‌باشد. نظریه بازدارندگی منطقه‌ای عوامل مادی و معنایی را در برمی گیرد. یعنی ایران و عربستان به درک جدیدی از بازدارندگی رسیده‌اند که مسائل فی مابین را مدیریت نمایند. در نتیجه تا زمانی که رویکرد امنیت منطقه‌ای را از دریچه امنیت رژیم می‌بینند، می‌توانند تعارضات موجود را مدیریت کرده و نظم نوینی را در منطقه به وجود آورند.