بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در منطقه آسیای مرکزی از منظر سرمایه اجتماعی بین‌‌الملل

'همزمان ‌‌با فروپاشی ‌‌اتحاد جماهیرشوروی و بازشدن فضای‌‌سیاسی‌‌منطقه‌‌آسیای‌‌مرکزی وتثبیت‌‌ حاکمیت‌‌جمهوری‌‌های‌‌ رهایافته از70سال‌‌سلطه مایشاء ‌‌اتحادشوروی، پنجره‌‌ای ‌‌نو در دستگاه سیاست‌‌خارجی‌‌ایران‌‌گشوده‌‌ شد. پس‌‌ازشناسایی فی‌‌الفور‌‌جمهوری‌‌ها، در ادامه و در تداول‌‌مناسبات‌‌سیاسی، ازسوی‌‌طیف‌‌های مختلف‌‌فکری و‌‌دیپلماتیک کشورمان تلاش‌‌های ‌‌وافری‌‌برای‌‌شناخت و استفاده‌‌ صحیح ازظرفیت‌‌ها و همچنین آسیب‌‌شناسی‌‌‌‌رویکرد سیاست‌‌خارجی ایران‌‌ در این منطقه ‌‌با ارائه نظرات کارشناسی ومدل‌‌های‌‌ نظری‌‌شکل‌‌گرفت. اما آنچه‌‌که ‌‌به‌‌وضوح از‌‌یافته‌‌های‌‌علمی و‌‌ مرتبه ‌‌کیفی ‌‌مناسبات ایران ‌‌با آسیای‌‌‌‌مرکزی‌‌ قابل‌‌فهم ‌‌و رویت ‌‌است، با وجود تقریرات ‌‌ارزشمند پژوهشگران، انتفاع از منظر و جستارهایی ‌‌بدیع برای بررسی و ارزیابی‌‌ سیاست‌‌خارجی‌‌ایران ‌‌درآسیای ‌‌مرکزی همچنان ‌‌ناگشوده مانده ‌‌است.لذا هدف‌‌ از انجام ‌‌این ‌‌پژوهش، بررسی ‌‌رویکرد‌‌سیاست‌‌‌‌خارجی ‌‌ایران‌‌ در آسیای‌‌‌‌مرکزی و افزودن گفتاری ولو قاصر، با تمتع ‌‌از مولفه سرمایه ‌‌اجتماعی ‌‌بین‌‌الملل ‌‌است. این‌‌تحقیق ‌‌با استفاده ازروش توصیفی‌‌ تحلیلی ‌‌‌‌با بهره‌‌گیری‌‌‌‌از منابع کتابخانه‌‌ای ‌‌به ‌‌انجام ‌‌رسیده و بدنبال پاسخ ‌‌به‌‌‌‌این ‌‌سوال‌‌است‌‌که سرمایه‌‌اجتماعی‌‌‌‌بین‌‌الملل‌‌چه نقشی ‌‌در ‌‌پیشبرد سیاست‌‌ منطقه‌‌ای ‌‌ایران‌‌ در آسیای‌‌ مرکزی‌‌ داشته ‌‌است؟ درجواب به ‌‌این ‌‌پرسش‌‌فرضیه ‌‌این‌‌ است که‌‌ به‌‌ دلیل‌‌ عدم‌‌ توجه ‌‌جدی ‌‌ایران ‌‌به این متغیر و در عین‌‌حال‌‌تمایل و تاکید بربکارگیری‌‌‌‌ هنجارهای‌‌درونی (‌مذهب- قومیت) نتوانسته ‌‌است ‌‌با وجود موقعیت و ظرفیت‌‌های ‌‌بالقوه از طریق ‌‌سرمایه ‌‌اجتماعی بین‌‌الملل به توسعه نفوذ وگسترش مناسبات ‌‌خود با این‌‌منطقه بپردازد. '