دوگانه امنیت و امنیتی سازی در روابط بین‌‌الملل

شناخت امنیتی‌‌سازی به عنوان مدخلی معرفی و پذیرفته شده در ادبیات امروز علوم سیاسی نیازمند تبارشناسی است. از جنگ اول بین‌‌الملل، محیط بین‌‌المللی واجد دینامیسم جدیدی در مناسبات رقابت آمیز میان دولت‌‌ها بود که با گذشت زمان این رقابت‌‌ها شکل‌‌های متنوع و تازه‌‌ای یافتند. پس از جنگ جهانی دوم و به خصوص پس از پایان جنگ سرد، امنیتی‌‌سازی به عنوان یکی از روش‌‌های روزآمد شده در اولویت‌‌طلبی بازیگرانی بوده است که نفع خود را در اولویت‌‌بندی‌‌های منطق معمول سیاسی نمی‌‌یافتند و بنابراین نیازمند معرفی نوعی تهدید وجود برای خود بودند. آنچه از رفتار رژیم اسرائیل پس از جنگ جهانی دوم شاهد بوده‌‌ایم همواره با نوعی امنیتی‌‌سازی طرف مقابل همراه بوده است که ذیل آن بتواند اولویت‌‌بندی‌‌های «سیاست عادی» را پیرامون خود تغییر دهد. هر چند طرف مقابل به اقتضای زمان و عوامل دیگر تغییر کرده است اما رویکرد این رژیم در این خصوص مشابه بوده است. در پژوهش حاضر به مطالعه تبارشناسانه مفهوم و مصادیق این رویکرد با محوریت استراتژی امنیتی‌‌سازی ایران در سه دهه گذشته و نیز دیگر موارد می‌‌پردازیم و متناسب با آن، مبنای چالش شناختی که بالقوه می‌‌تواند زمینه‌‌ساز ابتلا به این تله ‌‌شود را توضیح می‌‌دهیم.