'تبیین هویتی – معنایی مذاکره غیر مستقیم ایران با امریکا (‌استفاده از بازیگران میانجی)'

یکی از ویژگی‌‌‌‌‌‌‌های سیاست خارجی ایران رویکرد مذاکره غیر مستقیم با امریکا برای حل‌ و فصل تعارضات با ایالات متحده آمریکا می‌باشد. ضرورت اتخاذ این رویکرد یا استفاده از بازیگر میانجی، نائل شدن به سازش و صلح میان بازیگرانی است که باهم دچار اختلاف و نزاع هستند. وجود بازیگرانی میانجی مثل عمان، قطر، عراق، چین، امارات و...نشان دهنده اختلافات و ستیزهایی در عرصه سیاست خارجی ایران با کشورهای دیگر است و ایران با استفاده از این بازیگران درصدد کاهش اختلافات و برقرار رابطه مسالمت آمیز با کشورهای منطقه خاورمیانه و عرصه جهانی به خصوص با امریکا می‌باشد. در این مقاله تلاش می‌شود میانجی گری کنشگران مختلف برای حل و فصل اختلافات ایران با آمریکا مورد بررسی قرار گیرد. بنابراین سوال این مقاله عبارتست از: چه عواملی باعث شده است که ایران از مذاکره غیر مستقیم برای حل و فصل اختلافات با امریکا استفاده نماید؟ استفاده از میانجی چه پیامدهایی برای ایران دارد؟ فرضیه این پژوهش که تلاش می‌شود با استفاده از روش پژوهش تحلیلی و تبیینی و با تاکید بر مفهوم «هویت» اثبات شود عبارتست از: امریکا به عنوان یک «دگر» و «خصم» هویتی و معنایی در سیاست خارجی ایران تبدیل شده است و جمهوری اسلامی خود را به عنوان رهبر و پرچم دار جبهه مقاومت در منطقه و جهان علیه نظام سلطه به رهبری امریکا تعریف کرده است بنابراین مذاکره مستقیم و حل و فصل تمامی اختلافات با امریکا باعث می‌شود این جایگاه در نزد حامیان و هواداران در سطوح ملی، منطقه و جهانی شکننده و متزلزل شود. پیامدهایی وجود بازیگر میانجی، کاهش منافع ملی ایران و افزایش اعتبار برای میانجی گران خواهد بود.