سیاست ‌خارجی ایران در قبال چین (‌ با تاکید بر ابتکار کمربند- جاده)

سیاست ‌خارجی دربرگیرنده اهداف و منافع دولت‌هاست و می‌توان آن را مایه حیات و عامل توانمندی دولت‌ها در عرصه بین‌المللی دانست. یکی از الگوهای رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، سیاست نگاه به شرق با محوریت چین است که مرکز سیاست خارجی خود را ابتکار کمربند- جاده معرفی کرده ‌است. رهاورد ابتکار مذکور برای ایران، مجموعه‌ای از فرصت‌ها و تهدید‌ها می‌باشد؛ لذا هدف از این نوشتار آن است که بررسی نماید ابتکار مذکور به عنوان یک ابر پروژه اقتصادی چگونه می‌تواند در جهت تامین منافع ملی و افزایش ظرفیت کنش‌گری ایران در تعامل با این ابتکار چینی عمل نماید. بر این اساس پرسش اصلی تحقیق این است که موثرترین راهبردهای سیاست ‌خارجی جمهوری اسلامی ایران به منظور بهره‌وری از فرصت‌ها و تقلیل چالش‌های ابتکار کمربند- جاده چه می‌باشد؟ به نظر می‌رسد راهبردهایی چون دیپلماسی پیرامونی فعال، بازتعریف روابط با غرب جهت رفع/کاهش تحریم‌ها، توسعه زیرساخت‌های ارتباطی، راه‌اندازی کریدور شمال - جنوب، تبدیل بندر چابهار به یک قطب ترانزیتی، برنامه‌ریزی بلندمدت با هدف تحقق توسعه اقتصادی پایدار و عبور از ساختار اقتصادی رانتیر، درک مشترک بوروکراتیک در جهت همکاری با چین و پویایی و زمان‌شناسی می‌تواند به افزایش ظرفیت‌های سیاسی و اقتصادی ایران در عرصه بین‌المللی منتج شود. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری داده‌ها مبتنی بر منابع کتابخانه‌ای خواهد بوده است.