رویکردهای کلان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر مبنای نظریه سازه انگاری

هدف اصلی پژوهش حاضر شناسایی رویکردهای کلان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک بازیگر قدرتمند منطقه‌‌ای و بین‌‌المللی است. کشورها در پرتو رویکردهای سیاست خارجی خود به دنبال برقراری ارتباط با دیگر بازیگران برای دست‌‌یابی به اهداف و مطلوبیت‌‌های موردنظر خود هستند. برای این منظور استفاده از همه ابزارهای موجود اعم از سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و نظامی را در دستور کار قرار می‌‌دهند. بازیگران در حوزه سیاست خارجی رویکردهای مختلفی را دنبال می‌‌کنند. این رویکردها بسته به شرایط محیط داخلی و خارجی و همچنین میزان ظرفیت و توان دست‌‌یابی به اهداف نظام سیاسی متفاوت هستند. بر این اساس سیاست خارجی کشورها در دوره‌‌های مختلف بسته به شرایط پیش گفته تغییر می‌‌کند. پژوهش حاضر با اتکا به روش تحلیلی و تبیینی به دنبال پاسخ به این پرسش است که رویکردهای کلان سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟ یافته‌‌های پژوهش نشان می‌‌دهد که موقعیت ویژه ژئوپلیتیک و استراتژیک ایران در سطح بین‌‌المللی و همچنین ویژگی‌‌های تاریخی، فرهنگی، سیاسی و انقلابی این کشور که بر آمده از آموزه‌‌های اسلام است ویژگی‌‌های خاصی را به رویکرد سیاست خارجی ایران داده است. بر این اساس سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در چهار رویکرد هویت محوری، منطقه‌‌گرایی، مقاومت محوری و چندجانبه‌‌گرایی سامان یافته است.