جایگاه داوری اجباری در حقوق ایران

داوری به عنوان شیوه موازی دادرسی دادگاه های دولتی از مقبولیت جهان شمولی برخوردار است. در این شیوه دادرسی معرفی یک داور توسط هر یک از طرفین از دیر زمان رایج و مرسوم بوده است لیکن نقش انحصاری اراده هر طرف در انتخاب یک داور تداعی کننده این شبهه است که داور منتخب هر یک از طرفین، که ماده 459 قانون آیین دادرسی مدنی ایران از او به عنوان داور اختصاصی یاد کرده است، نماینده طرفی است که او را انتخاب نموده است. قانون گذار گاهی، تنها راه حل اختلاف در برخی موضوعات را داوری دانسته و سبب شکل گیری داوری اجباری در نظام حقوقی شده است. لذا داوری یا اختیار است که منشا قرارداد دارد و یا اجبار است که منشا قانونی دارد. در این مقاله به بررسی داوری اجباری در حقوق ایران پرداخته شد.