رعایت احوال شخصیه در دادرسی پناهندگان و اتباع بیگانه

امروزه در نتیجه پیشرفت تکنولوژی به ویژه در زمینه‌ی اموری همچون حمل و نقل و وسایل ارتباطی، روابط اتباع کشورهای مختلف با یکدیگر بیش از پیش افزایش یافته و افراد به راحتی به سرزمینهای دور و نزدیک رفت و آمد می‌نمایند، به گونه‌ای که زندگی کنونی نوع بشر دیگر وضع ساده‌ی سابق را ندارد. ورود بیگانگان به یک کشور ممکن است به دلایل مختلفی صورت پذیرد# از جمله جهانگردی و اقناع حس کنجکاوی، جستجوی کار، تجارت، تحصیل علم و نیز در برخی موارد، عده‌ای مانند پناهندگان و آوارگان نیز به دلیل شرایط خاص کشور خود و مسائل سیاسی، به اجبار وارد خاک کشور دیگری می‌گردند. طبق تحقیقات فوق به این نتایج دست یافت که در نظام حقوق ایران، قانون مشخص و جداگانه‌ای درباره تابعیت وجود ندارد و فقط موادی از قانون مدنی به این امر اختصاص داده شده است که آن‌ها نیز حالتی نابسامان دارند. اگر نگاهی به عملکرد کشورهای دیگر بیندازیم، رویه‌ای که اغلب کشورها اتخاذ کرده‌اند، این است که موضوع تابعیت را در قوانین اساسی یا در قوانینی مخصوص بیان کرده‌اند. روش به کار برده شده در این پژوهش، روش تحلیلی و توصیفی بود که با بررسی و مطالعه کتابها، مقالات و سایت‌های اینترنتی و دیگر منابع موجود در خصوص موضوع، به جمع آوری اطلاعات و نقد و تجزیه و تحلیل موضوع پرداخته است. ابزار جمع آوری اطلاعات حاضر، فیش برداری می‌باشد و با ستفاده از روش کتابخانه ای-اسنادی انجام شد.