آثار حقوقی قراردادها با تکیه بر عقود خیاری و جایز

عقد خیاری، عقدی لازم است که به طرفین عقد یا یکی از آن‌ها، حق فسخ (خیار شرط) داده شده باشد به طوری که صاحب خیار بتواند در حدود شرط، عقد را فسخ کند. و عقد جایز، به عقدی گویند که هر یک از طرفین، هر وقت بخواهند می‌توانند آن را بر هم زنند. عقد جایز و عقد خیاری شبیه به هم هستند اما تفاوت هایی هم دارند که می بایست تفاوت آن ها معلوم گردد. شناخت این تفاوت ها باعث می شود آثاری که از عقود طرفین معامله ایجاد می شود برای آن ها روشن شودو با شناخت آنها معلوم می شود بخاطر ماهیت و احکام و آثار متفاوتی که دارند اشکالاتی برای نظام معاملات بوجود می اید لذا بررسی این تفاوت میان عقود خیاری و عقود جایز دارای ضرورت است .در این پژوهش بعد از تبیین و روشن سازی مفاهیم و کلیات بحث بر پایه روش توصیفی و تحلیلی، با یک سیر مطالعاتی در خلال اندیشه های فقهی علمای متقدم و متاخر شیعی به تفاوت ها در میان عقد خیاری و عقد جایز پرداخته ایم. هدف از این پژوهش ماهیت و بررسی عقود خیاری در مقابل عقود جایز است، همچنین شرط خیار با دیگر شروط را از نگاه ماهیتی مقایسه نموده و به این سوال پاسخ می دهیم که تفاوت عقودخیاری و عقود جایز در فقه اسلامی چگونه خواهد بود. نتایج این پژوهش نشان می دهد، عقودی وجود دارند که بدلایل آمره بودن، خیار در آن راه نیافته است.با توجه به یافته های بدست آمده عقود خیاری مختص به عقود لازم می باشد چرا که در عقود جایز طرفین خود مجاز به فسخ قرارداد هستند پس طرفین راهی را برای فسخ و برهم زدن معامله با طرح عقود خیاری در معامله ایجاد می کنند.