اسناد الکترونیک و شناسایی هویت اشخاص به موجب آن

موضوع قابلیت پذیرش و قدرت اثباتی اسنادی که به شکل الکترونیک و بر بستر وسایل مربوطه ایجاد شده اند از منظر آئین دادرسی و همچنین حقوق ماهوی اهمیت زیادی دارد. قانونگذار ایران با تصویب قانون تجارت الکترونیکی در سال 1382 و قابل پذیرش اعلام نمودن داده پیام به عنوان دلیل در مفهوم عام آن و نیز در حکم نوشته دانستن داده پیام و همچنین با تسری دادن مزایای اسناد رسمی به داده‌پیام‌های مطمئن ، تحول بزرگی در کمک به گسترش تجارت الکترونیک و انقلابی در بحث آئین دادرسی را رقم زد. تردیدی نیست که با افزایش استفاده از اسناد الکترونیک در تعاملات و معاملات فیمابین اشخاص، احتمال بروز اختلاف بین آنها و در نتیجه اهمیت داده پیام‌های رد و بدل شده در اثبات ادعاهای آنها و نیاز به هویت شناسی و احراز هویت و افزایش اعتماد و باور در تجارت الکترونیک در این اسناد افزایش می‌یابد و در مبادلات وعملیات تجاری به شیوه الکترونیکی ،که در فضای مجازی و بدون حضور فیزیکی و رویت شخص یا اشخاص طرف مقابل صورت میگیرد مسلما بایستی جهت شناسایی طرف مقابل معامله ، حد اقل به اندازه شیوه تجارت سنتی ، امکانات کافی که از پشتوانه قانونی لازم نیز برخوردار باشند وجود داشته باشد از این رو تحقیق حاضر به اسناد الکترونیک و شناسایی هویت اشخاص به موجب آن پرداخته است .