پذیرش قانون داوری تجاری بین المللی در قانون داوری ایران

داوری از نظر تاریخی سابقه ای بس طولانی دارد. حل و فصل اختلافات از طریق توافق به قبول و تبعیت از تصمیم شخص ثالثی که مورد اعتماد اصحاب دعوا باشد یعنی داوری، حتی قبل از اینکه در جوامع بشری قانونی وضع شود یا دادگاهی تشکیل گردد یا قضات اصول حقوقی را طراحی و پایه ریزی کنند، وجود داشته است. مع ذلک، از جنگ جهانی دوم به این سو است که داوری تجاری بین المللی به یک روش های حل منازعه تبدیل شده است. با توجه به پیشرفت و تمایل جوامع به توسعه اقتصادی در سطح جهانی قانون مدون داوری تجاری در سطح بین الملل به عنوان یک نیاز اساسی محسوس شد که از منفعت طلبی و خودکامکی و حکمیت یک کشور بر کشور دیگر جلوگیری شود و چنانچه کشوری تمایل به روابط اقتصادی در سطح بین الملل و تبادل اقتصادی با سایر کشورها را داراست چنانچه در روابط خود بر داوری توافق نمود بتواند بدون منازعه و نگرانی از باب تضییع حقوق خود به یک قانون هدفمند و عاری از یکطرفی و منفعت طلبی سایر دول احقاق حق خود را به داور و قانون داوری معتمد بسپارد. از همین روی برآنیم در این مقاله گوشه ای از پذیرش داوری تجاری بین المللی را به عنوان قانون داوری در ایران مورد بررسی قرار دهیم و قدمی هرچند کوچک در راستای این مهم برداریم.