مدیریت بحران و تقابل آن با حقوق و آزادی های عمومی

بروز شرایط بحرانی در هر جامعه امری اجتناب ناپذیر است. به همین علت حکومت ها برای مقابله با این حالت و گذر از بحران هایی که حیات جمعی ملت و یا امنیت ملی کشور را تهدید می کند اقدام به صدور قوانین ویژه کرده اند . قانون اساسی ایران ضمن پیش بینی عناصر محدودکننده آزادی ها، در اصل 79 به صورت اختصاصی به حالت اضطراری و وضعیت آزادی ها در این شرایط پرداخته است و ضمن ممنوع کردن حکومت نظامی، از برقراری محدودیت های ضروری سخن گفته است، ولی آشکارا چیزی تحت عنوان تعلیق حقوق و آزادی ها در وضعیت بحرانی مقرر نکرده است. از این رو پژوهش حاضر به بررسی اصول قانون اساسی برای شناخت معیارهای تحدید آزادی ها، شناسایی حقوق تعلق پذیر و تعلیق ناپذیر در قانون اساسی و به طور کلی بررسی امکان تعلیق حقوق و آزادی ها در حقوق ایران پرداخته است. در واقع پژوهش حاضر، به ارائه تصویر روشنی از وضعیت آزادی ها در وضعیت بحرانی و مشخص کردن رویکرد قانون اساسی نسبت به حق تعلیق مصرح در اسناد حقوق بشری پرداخته و نحوه اعمال محدودیت بر حقوق و آزادی های عمومی و روند قانونی آن و مراجع صیانت کننده از حقوق و آزادی های عمومی پرداخته است.