بررسی اصل لزوم ارتباط دعوا و دادگاه از جهت صلاحیت محلی در حقوق ایران و انگلستان و اصول دادرسی مدنی فراملی

صلاحیت محلی به عنوان یکی از انواع صلاحیت دادگاه که ناظر به محدوده ی جغرافیایی معینی است، تنها هنگامی طرح می شود که کشور به مناطق جغرافیایی و محلی تقسیم شده و هر دادگاه که از نقطه نظر حوزه ی صلاحتی دادگاه یک کشور نسبت به دادگاه های دیگر کشورها همواره مطرح است. اصل صلاحیت مرجع قضایی محل اقامت خوانده یک اصل جهانی است. این قاعده در راستای تسهیل دادرسی و صرفه‌جویی در هزینه‌های دعوا و اداره شایستة جریان دادرسی در طول زمان در برابر انتقادها، انعطاف حقوقی نشان داد و از کلیت آن کاسته شد. یکی از مواردی که کلیت این اصل را تخصیص زده است، «ارتباط دعاوی» می‌باشد. در حقیقت یکی از آثار ارتباط دعاوی گسترش صلاحیت محلی ‌است. در این مقاله، با فرض وجود قلمرو محلی برای یک دادگاه، در پی بررسی چگونگی تعیین صلاحیت محلی هستیم تا دانسته شود از نقطه نظر حقوق ایران و انگلستان و اصول دادرسی مدنی فراملی،لازم است بین دادگاه صالح به رسیدگی و دعوای طرح شده ارتباطی وجود داشته باشد؟ دیگر این که اگر پاسخ مثبت است،این ارتباط چگونه باید باشد،چه عواملی می تواند آن را برقرار کند و دست آخر چه نتایجی در بر خواهد داشت؟