بررسی تطبیقی نمود واژه‌ی سرو در غزلیات حافظ و شهریار

از دیرباز، طبیعت و جلوه‌های آن در ادبیات و فرهنگ ایران نمود داشته است و هنرمندان به سبک‌های مختلف، از مظاهر طبیعت در آثار خود بهره گرفته‌اند. حافظ و شهریار دو تن از شاعران برجسته‌ی ایرانی می‌باشند و هر یک از آن‌ها، رساننده‌ی وقایع و تحولات عصر خویش اند؛ به همین جهت این مقاله در صدد است تا با روش توصیفی_تحلیلی به بررسی نمود واژه‌ی «سرو» در غزلیات این دو شاعر بپردازد و ضمن انجام مقایسه، میزان به کارگیری این واژه را از عصر حافظ تا قرن معاصر (شهریار)، مورد بررسی قرار دهد و به تفاوت‌ها و شباهت‌های میان این دو دست یابد که بر اساس بررسی‌های انجام شده، استعمال واژه‌ی سرو در معنای استعاره از معشوق، بیشترین و مفهوم آزادگی، کمترین کاربرد را در غزلیات هر دو شاعر داشته است. از حیث استعمال سرو در معنای حقیقی، مانند کردن قد به سرو یا برتر پنداشتن قامت معشوق از قد سرو نیز تفاوت‌هایی میان حافظ و شهریار مشاهده شد که نشان می‌داد این دو شاعر در بهره‌گیری از واژه‌ی سرو تطابق کاملی با یکدیگر ندارند.